Përmbajtja

• Koment
  • Qëllimi
    1. Së pari, dispozita ka si qëllim tënormojëkuptimin e provës dhetë përcaktojë përse shërbejnë provat në procesin penal, pra, të përcaktojë objektin e të provuarit, i cili në fakt normohet posaçërisht nga neni 150  i KPP.

           Së dyti, dispozita synon të normojë parimin e taksativitetit në temën e provave, pra, rregullin se për të provuar fakte në procesin penal, provat duhet të merren prej burimeve tëparashikuara nëligjin procedural.

           Së treti, në paragrafin 2, norma synon të tregojë se ligjvënësi,me reformën e kryer me ligjin nr. 35/2017, pranoi edhe parimin e lirisë së provave, i shprehur mëqartësisht në nenin 8/a , sipas të cilit në procesin penal,kur plotësohen kushte të caktuara, faktet mund të provohen edhe me anën e provave që nuk rregullohen nga ligji,.

    Me fjalë të tjera, nga përmbajtja e kombinuar e paragrafëve 1 dhe 2, kjo dispozitë ka si qëllim të orientojë zbatuesit e ligjit penal se në procedurën tonë penale parimi i taksativitetit tëmjeteve provuese funksionon paralelisht me parimin e lirisë së tyre.

  • Objekti
    2. Objekti i normës së parashikuar nga neni 149 është përcaktimi i kuptimit të provës penale, i burimeve të saj dhe fakteve që synon të provojë procesi penal, me anën e provave (i ashtuquajturi objekti i të provuarit), i cili plotësohet, gjithashtu, nga objekti i nenit 150 të Kodit. Paragrafi 2 i dispozitës ka si objekt përcaktimin e kushteve të pranimit dhe mënyrën e marrjes së provave tëpakodifikuara (tëparregulluara shprehimisht nga ligji procedural), tëcilat njihen me termin “provat jotipike“.
  • Komente për çështje të ndryshme të dispozitës
    3. Kuptimi i provës. Në paragrafin 1 të nenit 149, ligjvënësi ynëka kodifikuar kuptimin e provës, një teknikë ligjvënëse jotipike në krahasim me ligjet procedurale të vendeve tëtjera të kontinentit. Përkufizimi ështëhuazuar nga një formulim shumë i ngjashëm, i cili gjendet në tekstin e nenit 15 të Kodit të shfuqizuar.[1] Sipas këtij përcaktimi, provat përkufizohen si “njoftime mbi faktet e rrethanat që lidhen me veprën penale”, të cilat merren nga “burimet” e parashikuara nga ligji procedural, në përputhje me rregullat e përcaktuara prej tij dhe shërbejnëpër të vërtetuar faktet e mëposhtme:kryerjen ose jo të veprës penale, pasojat e ardhura prej saj,fajësinë ose pafajësinë e të pandehurit, si dhe shkallën e përgjegjësisë së tij.

    Nëfakt, sipas njëpërkufizmi klasik, me provë duhet të kuptojmë “një fakt të supozuar si të vërtetë që çmohet si motiv për të besuar mbi ekzistencën ose mosekzistencën e një fakti tjetër”.[2] Pra, prova nuk mund të kuptohet pa elementin e arsyetimit, të mbështetur në rregullat e logjikës, nëpërmjet të cilit nga një fakt i njohur deduktohet ekzistenca e faktit që duam të provojmë. Kështu, p.sh., fakti i provuar nga dëshmitarët se personi A ka qëlluar me armë viktimën, të çon në përfundimin logjik se ai është autori i krimit të tentativës së vrasjes, fakti i provuar nga aktdëshmia mjekoligjore se shkaku i vdekjes së viktimës është shoku hemoragjik i shkaktuar nga predha e armës së zjarrit, provon se krimi i vrasjes është konsumuar, fakti i provuar nga dokumentet gjyqësore se mes autorit dhe viktimës ka pasur një konflikt gjyqësor, provon logjikisht motivin e këtij krimi, etj.

     

    4. Burimet e provës. Kodi nuk i përcakton në mënyrë të shprehur të ashtuquajturat burime të provës, por në tekstin e tij ky term përmendet shprehimisht në përmbajtje tëdisa neneve,[3]prej nga deduktohet kuptimi i tij. Ideja e ligjvënësit mund të kuptohet, gjithashtu, edhe nëpërmjet njëinterpretimi historik, duke pasur parasysh se çfarë kuptohej me termin “burim prove” në ligjin procedural tashmë të shfuqizuar,[4] prej nga është huazuar formulimi. Nisur nga sa më sipër, me burime të provës në procesin penal do të kuptojmëpersona, dokumente, akte apo sende prej nga burojnë të dhëna të vlefshme për të gjykuar.Në këtë kuptim, burime të provës në procesin penal janë: thëniet e dëshmitarëve, thëniet e të pandehurit dhe të palëve private, ballafaqimi mes personave të pyetur, akti i njohjes, eksperimenti hetimor, ekspertimi teknik, dokumenti dhe provat materiale.Këto burime, në Kreun II të Kodit përcaktohen si “llojet e provave”.

     

    5. Objekti i të provuarit. Për demonstrimin e së vërtetës, procesi penal orientohet dhe synon të provojëjo çdo lloj fakti, por vetëm faktet objekt prove, të cilat përfshihen në objektin e tëprovuarit(në literaturë,[5]haset rëndom me termin në latinishte thema probandi). Sipas përcaktimit të paragrafit 1 të nenit 149, faktet objekt prove që synon të provojë procesi penal, kufizohen në sa vijon:

    i- kryerja ose jo e veprës penale; para së gjithash, duhet të provohet nëse ka ndodhur një fakt penal, pra, një veprim ose mosveprim, i kryer me faj, i cili përcaktohet si vepër penale nga një dispozitë e pjesës së posaçme të Kodit Penal.

    ii- pasojat e ardhura prej saj; në procesin penal duhet të provohen edhe pasojat që ka shkaktuar vepra penale, dëmin e shkaktuar prej saj, i cili krahas ndikimit në llojin dhe masën e dënimit penal, mund të passjellë përgjegjësinë civile të autorit, në rastin kur viktima ngre padi civile. Pra, përcaktimi i pasojave të shkaktuara nga vepra, dikton edhe nevojën e identifikimit të viktimës së veprës penale.

    iii- fajësinë ose pafajësinë e të pandehurit; pas përcaktimit të elementeve të faktit penal dhe të pasojave të ardhura prej tij, një fakt po aq i rëndësishëm objekt prove është identifikimi i autorit të dyshuar dhe provueshmëria e fajësisë së tij (veprimi kriminal, elementi subjektiv, lidhja shkakësore, përgjegjshmëria, forma e fajit, personaliteti i autorit, etj.). Në respekt të parimeve të ligjshmërisë dhe të objektivitetit, objekt prove përbëjnë edhe faktet që ndikojnë në shfajësimin e të pandehurit.[6]

    iv- shkallën e përgjegjësisë së tij; në rastet kur provohet fajësia e të pandehurit, përbëjnë objekt prove edhe faktet prej nga përcaktohet roli dhe kontributi i tij në ardhjen e pasojës dhe shkalla e përgjegjësisë penale, prej nga do të varet edhe trajtimi i tij në planin ndëshkimor.

    Për të ilustruar sa më sipër, nëse fakti penal që dyshohet se ka ndodhur është vrasja, faktet objekt prove që lipset të provohen në procesin penal janë: së pari, duhet të konstatohet pasoja - vdekja e personit dhe të provohet se ajo nuk ka ardhur për shkaqe natyrore, por si pasojë e veprimeve të dhunshme të njeriut; mandej, duhet të identifikohet autori, të provohen veprimet e kryera prej tij, duke i orientuar ato në kohë dhe në hapësirë, duhet të provohet lidhja e veprimevetë autorit me pasojën, duhet të përcaktohet mjeti me të cilin ka vepruar autori, duhet të provohet nëse ai ka qenë i përgjegjshëm para ligjit penal në kohën e kryerjes së krimit, nëse faktin e ka kryer me dashje apo nga pakujdesia, cili ka qenë motivi që e ka shtyrë në kryerjen e krimit, a ekzistojnë shkaqepadënueshmërie (nenet 19[hyperlink], 20[hyperlink], 21 [hyperlink] të KP) ose të shuarjes së veprës penale. Duhet të provohen, gjithashtu, fakte që lidhen me llojin dhe masën e dënimit: për këtë qëllim, duhet të merret në shqyrtim “rrezikshmëria e veprës dhe e autorit, shkalla e fajit, si dhe rrethanat lehtësuese dhe rënduese”(neni 47, par.II [hyperlink]i KP). Së fundi, nëse në procesin penal trashëgimtarët e viktimës do të legjitimoheshin në cilësinë e paditësit civil, do të duhej të provoheshin faktet që lidhen me përgjegjësinë civile të autorit të krimit dhe me vlerën e dëmshpërblimit të pretenduar prej tij.

    Në të vërtetë, faktet objekt prove që parasheh paragrafi 1 i nenit 149, nuk rrokin tëgjithësferën e objektit të të provuarit. Ato plotësohen posaçërisht nga neni 150, i cili e përcakton në mënyrë më të qartë objektin e provave në proces, duke përfshirë në të edhe faktet që lidhen mezgjedhjen e masave të sigurimit (b.fj. ekzistenca e dyshimit të arsyeshëm, të mbështetur në prova se i dyshuari është autori i krimit të vrasjes dhe nevojat e sigurimit në rastin konkret), si dhe faktet nga të cilat varet zbatimi i normave procedurale ( këtu, përfshihen një tërësi faktesh që lidhen, b.fj., me garancitë e mbrojtjes së personit, me respektimin e formës së akteve dhe të  afateve procedurale, etj.). Po aty, në mënyrë eksplicite, përfshihen në objektin e të provuarit edhe faktet që lidhen me përcaktimin e përgjegjësisë civile.

    6.Leksiku i provës. Në teorinë e provave përdoret terma të posaçme për të kuptuar konceptin e provës. Krahas termit burim prove, i cili u sqarua më sipër (shih § 4), në literaturë, në jurisprudencën europiane dhe në vendimet e GJEDNJ-së, përdoren edhe termat vijuese:

    Mjet prove, me të cilin nënkuptohet mjeti me anën e të cilit futet në proces një e dhënë e vlefshme për vendimin (p.sh. dëshmia, ekspertimi, etj.). Pra, mjetet e provës janë ato që në ligjin tonë quhen “llojet e provave” (Kreu II);

    Element prove, është e dhëna bruto që merret prej burimit, ende e pavlerësuar prej gjyqtarit;

    Rezultat prove, është rezultati me vlerë provuese që përftohet pasi elementi i provës vlerësohet në drejtim të rëndësisë së tij, besueshmërisë së burimit dhe fuqisë provuese.

    Në disa vendime të saj,[7] GJEDNJ-ja ka përpunuar edhe nocionet e provës së vetme (kur fajësia e kërkuesit është mbështetur kryesisht vetëm tek ajo provë) ose tëprovës vendimtare (prova, e cila në vlerësimin e gjykatave, ka qenë vendimtare për të mbështetur përfundimin lidhur me fajësinë e kërkuesit).[8]

    7. Klasifikimi i provave. Në pikëpamje sistematike, provat klasifikohen në shumë mënyra, nga të cilat më shpesh përdoret ndarja në prova të drejtpërdrejta (direkte)dhe në prova të tërthorta (indirekte).[9] Objekti i provave të drejtpërdrejta është vetë fakti që synohet të provohet (dëshmia e A-së, i cili ka parë B-në të qëllojë me pistoletë C-në, është provë e drejtpërdrejtë që autor i vrasjes së C-së është B-ja). Provat e tërthorta, të cilat quhen edhe “indicje”, nuk kanë si objekt faktin që synohet të provohet, por një fakt tjetër nga i cili, me anën e arsyetimit logjik, mund të arrihet të provohet fakti objekt prove (dëshmia e A-së, që disa minuta pas vrasjes së C-së, ka parë B-në të largohet me një pistoletë në dorë, është vetëm indicje e faktit që B-ja mund të jetë autori i vrasjes së C-së).

    Provat e drejtpërdrejta shpesh cilësohen edhe si prova historike (zakonisht dëshmia dhe dokumentet), sepse paraqitin si ka ndodhur historikisht një fakt i caktuar, kurse provat e tërthorta cilësohen edhe si prova kritike ose prova logjike, për shkak të karakterit logjiko–kritik të arsyetimit, me anën e të cilit nga fakti i provuar nxirret ekzistenca e faktit që synojmë të provojmë.[10]

    Duhet mbajtur parasysh se prova e tërthortë ka natyrën e një prove të drejtpërdrejtë për faktin që ajo provon, pavarësisht se ai nuk është fakti objekt prove. Për shembull, gjurma papilare e gjetur në vitrinën e një shitoreje është indicje e faktit që personi që e ka lënë mund të jetë autori i vjedhjes, por është provë e drejtpërdrejtë e faktit se ky person ka hyrë në shitore dhe ka prekur me dorë vitrinën e saj. Anasjelltas, prova e drejtpërdrejtë e një fakti të caktuar, mund të ketë natyrën e një indicjeje në lidhje me faktin objekt prove. Kështu, dëshmia e personit A që ka parë një person tjetër B duke drejtuar automjetin e personit C është padyshim provë e drejtpërdrejtë e këtij fakti, por është vetëm indicje se B-ja mund të jetë autori i vjedhjes së automjetit të C-së.

    8. Parimi i lirisë së provave. Norma e vendosur nga paragrafi 2 i nenit 149 lejon që faktet në procesin penal të provohen edhe me anën e mjeteve provuese të pakodifikuara, të cilat nuk parashikohen në në mënyrë të shprehur nëligjin procedural dhe që në doktrinë njihen si provat jotipike.[11]

    Pranohet se parimi i taksativitetit është shumë i ngurtë, sepse pengon përdorimin në procesin e të provuarit të mjeteve të reja provuese të cilat krijohen si pasojë e zhvillimit të shkencave dhe të teknologjisë.[12]Për këtë arsye, sistemet moderne të procedurës penale kanë hequr dorë nga ky parim duke pranuar parimin e lirisë së provave.

    Ligjvënësi ynë ndonëse nuk mundi të shkëputet tërësisht nga parimi tradicional i taksativitetit, ka normuar mundësinë e pranimit të provave që nuk parashikohen nga ligji (prova jotipike), por vetëm kur plotësohen njëherësh tri kushtet e mëposhtme:

     

    (i)prova duhet të vlejë për të vërtetuar faktet;

    (ii)prova duhet të mos cenojë lirinë e vullnetit të personit;

    (iii)lidhur me mënyrën e marrjes së provës jotipike, gjykata nuk mund të vendosë kryesisht, por vetëm pasi të dëgjojë paraprakisht palët, pra, duhet të respektohet rregulli i kontradiktoritetit.

     

    Kushti i parë kërkon që prova të vlejë për të vërtetuar faktet objekt prove dhe, natyrisht, gjykata të ketë mundësi që të verifikojë besueshmërinë e burimit të saj; një provë që nuk shërben për të provuar fakte jo vetëm nuk ka kuptim që të merret, por ajo duhet të përjashtohet nga shqyrtimi si haptazi e panevojshme(neni 151, par.2 - hyperlink). Ndërkohë, kushti i dytë është shumë i rëndësishëm, sepse lidhet me lirinëmorale të personit, e cila garantohet nga Kushtetuta dhe Kartat ndërkombëtare. Ky ndalim nuk lejon që të përdoren, edhe me pëlqimin e personit, mjete ose teknika që cenojnë lirinë e vullnetit të tij ose që i ndryshojnë aftësinë e kujtesës dhe të vlerësimit të fakteve. Në këtë kuptim, në procesin tonë penal nuk mund të vlejnë si provë pohimet e marra nën torturë ose në gjendje hipnoze, përdorimi i teknikës së narkoanalizës, rezultatet e makinës së të vërtetës (lie-detector), etj. Së treti, pranimi në proces i provës jotipike duhet të kontrollohet nga palët, duke debatuar provën e propozuar dhe mënyrën e marrjes së saj, në respekt të barazisë së armëve. Gjykata vendos për marrjen e provës, vetëm pasi dëgjon debatin e palëve mbi faktet që ajo provon dhe mbi modalitetet e marrjes së saj.

    Si shembuj tëprovave jotipike mund të përmendim rastineregjistrimit të bisedës nga njëri prej të pranishmëve në bisedë, me pajisje private (kemi të bëjmë me provë dokumentare, e marrë në mënyrë jotipike),regjistrimin e një fakti nga kamerat e instaluara nga një subjekt privat, përcaktimi i sasisë së alkoolit në gjak,[13] nëpërmjet konvertimit të vlerës së matur në ajrin e nxjerrë nëpërmjet frymënxjerrjes, me anën e etilometrit, njohjen e personit me anën e fotografisë (tregimi i albumit të fotografive nga policia gjatë pyetjes për të identifikuar autorin e krimit) ose identifikimin fizik gjatë dëshmisë në seancë gjyqësore, procedurë jotipike në raport me dispozitat që rregullojnënjohjen e personit.

    Si përfundim, mund të themi se në ligjin tonë procedural, krahas rregullit të taksativitetit të burimeve, sipas përcaktimit të paragrafit 1 tënenit 149, vepron edhe parimi i lirisë së provës, sipas të cilit faktet mund të provohen me çdo mjet prove. Por, ky rregull i nënshtrohet kontrollit të palëve dhe të gjyqtarit dhe funksionon paralelisht me respektimin e parimit të ligjshmërisë së provës (shih në vijim, komentin e nenit 151, par. 3 – hyperlink)

     

    [1] Shih Kodi i procedurës penale i RPSSH, i miratuar me ligjin nr. 6069, datë 25.12.1979, në fuqi nga data 1.4.1980.

    Neni 15. Kuptimi i provave - 1. Prova janë të gjitha të dhënat që merren në formën e par.shikuar nga ky Kod, dhe që vërtetojnë kryerjen ose jo të veprës penale, fajësinë ose pafajësinë e personit, shkallën e përgjegjësisë dhe personalitetin e tij, si dhe pasojat e ardhura nga vepra penale.

    [2]Jeremy Bentham, Traité des preuves judiciaires, in Ouvres, vol. II, 3^a ed., Bruxelles, 1840, fq.244-245. Cituar nga Paolo Tonini, La prova penale, Quarta edizione, CEDAM, 2000, faqe 29-30.

    [3]Shih nenet 39.1, 154.4, 159.3, 256.1, 281.4, 293.1, 294.2, 306.2, shkronja c), 331.3, shkronja c), 333/e, par. 1, shkronja ç), 406/b, par. 1, shkronja c).

    [4]Shih Kodi i procedurës penale i RPSSH, i miratuar me ligjin nr. 6069, datë 25.12.1979, në fuqi nga data 1.4.1980.

    Neni 16. Burimet e provave – Burime të provave në procesin penal janë: thëniet e dëshmitarëve, thëniet e të pandehurve, mendimet e ekspertëve, provat materiale dhe dokumentet.

    [5]Franco Cordero, Procedura penale, Ottava edizione, Giuffrè, 2006, faqe 574-575.

    [6]Shih nenin 8/a tëKPP.

    [7]Shih S.N. kundër Suedisë, Al-Khawaja and Tahery kundër Mbretërisë së Bashkuar, Gani kundër Spanjës, vizita e fundit 1.11.2019.

    [8]Në gjuhët kryesore të Konventës, koncepti jepet me termat “sole or decisive rule” (ang.); "preuve unique ou déterminante" (fr.).

    [9]GiovanniConso, VittorioGrevi, etj., Compendio di procedura penale, CEDAM, Terza edizione, 2006, faqe 301-302.

    [10]Në doktrinë, hasen shpesh në format përkatëse në latinishte factum probans dhe factum probandum.

    [11]Paolo Tonini, Manuale di procedura penale, Ottava edizione, Giuffrè editore, 2007, faqe 236-238; GiovanniConso, VittorioGrevi, etj., ibidem, faqe 302-304.

    [12]Paolo Tonini, ibidem, faqe 236.

    [13]Shih Kodi Rrugor i Republikës së Shqipërisë, neni 184.

  • Konteksti historik
    9. Tradita jonë e procedurës penale mbështetej në parimin e taksativitetit të provave, ndaj ligji nuk lejonte mundësinë që tënë procesin e të provuarit të pranoheshin mjete prove të ndryshme nga ato qëparashikonte shprehimisht Kodi.[1] Ky koncept theksohej edhe jurisprudencën e Gjykatës së Lartë.[2] Në rastet kur nga palët propozoheshin prova të paparashikuara nga ligji (p.sh., regjistrimi i bisedës nga personi i pranishëm në të), gjykatat viheshin në vështirësi për të vendosur pranimin e tyre.[3] Kjo praktikë u konstatua edhe dokumentin e Komisionit Parlamentar për Reformën në Sistemin e Drejtësisë, ku theksohej: “Problematik mbetet gjithashtu fakti që gjyqtarët, duke mos qenë i sanksionuar në Kod parimi i lirisë së provës, vihen në vështirësi për pranimin/refuzimin e menjëhershëm të kërkesave të palëve për marrjen e një prove dhe për këtë arsye është kthyer në praktikë që gjykata të “rezervojë” për më vonë të drejtën për t’u shprehur.”[4]Nisur nga sa më sipër, teksti i normës nuk pësoi ndryshim, por për të kuptuar këtë ide të ligjvënësit, ish-paragrafi 3 i nenit 151, u çvendos si paragrafi 2 i nenit 149, për të theksuar rëndësinë e provave të pakodifikuara për të provuar fakte në procesin penal.

     

     

    [1]Grup autorësh (redaktuar nga Grigor Gjika), Procedura penale e RPSSH, Pjesa e përgjithshme, Botim i Fakultetit të Shkencave Politike e Juridike, Tiranë 1987, faqe 163: “Fakte për të cilat merret njoftim nga burime të panjohura ose burime të dyshimta të paparashikuara në ligj nuk kanë vlerën e provës, nuk mund të pranohen si prova nëprocesin tonë penal.“; Shih, gjithashtu: Proçedura penale e RPSH (adaptim nga rusishtja i librit Sovjetckij Ugallovnij Proces), botim i Prokurorisë së Përgjithshme të RPSH, Tiranë 1958, faqe 59.

    [2]Shih vendimet e KPGJL: Nr.00-2010-1027 i Vendimit (431), datë 7.5.2010, Fejzulla, etj.; Nr.00-2013-1530 i Vendimit (329), datë 4.12.2013, par. 30, Metko.

    [3]Shih vendimin Nr.00-2008-116 i Vendimit (570), datë 17.12.2008, Dibra.

    [4]Analizë e Sistemit të Drejtësisë në Shqipëri, Qershor 2015, hartuar nga Grupi i Ekspertëve të Nivelit të Lartë pranë Komisionit të Posaçëm Parlamentar për Reformën në Sistemin e Drejtësisë,http://www.reformanedrejtesi.al/sites/default/files/dokumenti_shqip_0.pdf, 2.2.1, paragrafi i fundit, faqe 145, vizita e fundit 24.10.2019.

     

  • Legjislacioni ndërkombëtar
    Asnjë koment
• Standarde ndërkombëtare/ Referenca ndërkombëtare/ Shembuj nga praktikat më të mira

  A. Raporte, opinione, rekomandime dhe deklarata

   

  B. Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut

  10. Gjykata Europiane për të Drejtat e Njeriut nuk i trajton posaçërisht në jurisprudencën e saj nocionet e taksativitetit apo të lirisë së mjeteve të provës. Ajo i qëndron parimit se pranimi i provave rregullohet nga ligji i brendshëm, kurse vlerësimi i tyre është detyrë e gjykatave kombëtare.Detyra e asaj Gjykate është të vlerësojë nëse procesi, në tërësinë e tij, përfshi edhe mënyrën e marrjes dhe paraqitjes së provave, ka qenë proces i rregullt[Balliu k. Shqipërisë, § 42]. Të njëjtit parim i ka qëndruar ajo Gjykatë edhe në rastet kur janë diskutuar procedura të marrjes së provave të paparashikuara nga ligji ose në tejkalim të tagrave të organit policor, duke i qëndruar vlerësimit të rregullsisë së procesit në tërësinë e tij [Khan k. Mbretërisë së Bashkuar, Allan k. Mbretërisë së Bashkuar].
• Materiale legjislative
  11. Analizë e Sistemit të Drejtësisë në Shqipëri, Qershor 2015, hartuar nga Grupi i Ekspertëve të Nivelit të Lartë pranë Komisionit të Posaçëm Parlamentar për Reformën në Sistemin e Drejtësisë, Kreu 2.2.1, paragrafi i fundit, faqe 145.

   

• Dispozita të lidhura
  12. Kushtetuta: nenet 25, 32, par. 2.

   

  13. Kodi i Procedurës Penale: nenet 8/a, 150, 151, 152, 380, 390.
• Akte nënligjore
  Asnjë koment
• Vendime

  A. Vendime të Gjykatës Kushtetuese

  14. Vendim nr.13, datë 24.04.2018, Andrea, Shfuqizimi si i papajtueshëm me Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë i vendimit nr.8/25, datë 14.06.2017 të Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë, par. 9.
  15. Vendim nr.50, datë 01.11.2012, Ago, Shfuqizimi si i papajtueshëm me Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë i vendimeve: nr.1168, datë 01.12.2005 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë; nr.686, datë 17.12.2008 të Gjykatës së Apelit Tiranë; nr.00-2010-291 (274), datë 12.03.2010 të Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë, par. 11.

   

  B. Vendime të Gjykatës së Lartë

  16. Nr.00-2014-629 i Vendimit (7), datë 22.01.204, KPGJL, Margjini, par. 17.
  17. Nr.00-2011-157 Vendimi (19), datë 02.02.2011, KPGJL, Çuka.
  18. Nr.00-2010-1456 i Vendimit (43), datë 17.11.2010, KPGJL, Prifti.
  19. Nr.00-2009-513 i Vendimit (649), datë 02.12.2009, KPGJL, Qemalaj.
  20. Nr.00-2008-116 i Vendimit (570), datë 17.12.2008, KPGJL, Dibra.
  21. Nr.00-2013-1530 i Vendimit (329) , datë 04.12.2013, KPGJL, Metko, par. 30.
  22. Nr.00-2010-1027 i Vendimit (431), datë 07.05.2010, KPGJL, Fejzulla, etj.
  23. Nr. 6 i Vendimit, datë 11.10.2002, VUGJL, Gjokicaj.
• Bibliografia
  24. Franco Cordero, Procedura penale, Ottava edizione, Giuffrè, 2006, 1384 fq.
  25. Giovanni Conso, Vittorio Grevi, etj., Compendio di procedura penale, CEDAM, Terza edizione, 2006, 1117 fq.
  26. Grup autorësh (redaktuar nga Grigor Gjika), Procedura penale e RPSSH, Pjesa e përgjithshme, Botim i Fakultetit të Shkencave Politike e Juridike, Tiranë 1987, 296 fq.
  27. Paolo Tonini, La prova penale, Quarta edizione, CEDAM, 2000, 323 fq.
  28. Paolo Tonini, Manuale di procedura penale, Ottava edizione, Giuffrè editore, 2007, 896 fq.

  29.Proçedura penale e RPSH (adaptim nga rusishtja: Sovjetckij Ugallovnij Proces), botim i Prokurorisë së Përgjithshme të RPSH, Tiranë 1958, 319 fq.

• Arkiva
  Asnjë koment