Përmbajtja

• Koment
  • Qëllimi
    1. Zbatimi i gjykimit me marrëveshje është parashikuar më qëllimin për të thjeshtëzuar procedurat e procesit penal, duke lejuar përfundimin e tij mbi bazën e një marrëveshje të arritur mes prokurorit dhe të pandehurit. Ky lloj gjykimi, karakterizohet nga fakti se i pandehuri me vullnetin e tij të lirë, heq dorë nga debati gjyqësor, duke pranuar fajësinë dhe si rrjedhojë përfiton një ulje të dënimit të caktuar ndaj tij (si shpërblim). Ligji procedural shqiptar parashikon se, objekt i marrëveshjes mes prokurorit dhe të pandehurit është diskutimi mbi fajësinë për akuzat që i ka atribuar prokuroria, si dhe mbi masën e dënimit që mund të caktohet në këtë rast. 
  • Objekti
    2. Kjo dispozitë ka objekt të saj vlerësimin e gjykatës në lidhje me përmbajtjen/thelbin e marrëveshjes, duke përcaktuar edhe elementët që duhet të përmbajë vendimi gjyqësor në këtë rast, me pasojë pavlefshmërinë e tij. Kjo dispozitë sanksionon detyrimin e gjykatës që t’i përmbahet marrëveshjes së arritur nga palët, duke mos patur të drejtën të ndryshojë kushtet e saj. Gjykata duhet të shprehet në vendim për çdo element të marrëveshjes, duke përfshirë edhe marrëveshjen për dëmin civil, kur ajo është arritur mes palëve.

     

  • Komente për çështje të ndryshme të dispozitës
    3. Roli i gjykatës në këtë lloj gjykimi të posaçëm nuk është formal, pasi është gjykata që vlerëson marrëveshjen si në aspektin formal, ashtu edhe në aspektin substancial. Në aspektin formal, gjykata nëse në arritjen e marrëveshjes janë respektuar rregullat në lidhje me formën, përfaqësimin, fushën e zbatimit, shfaqja e vullnetit të palëve. Verifikimi i këtyre elementëve formalë ndikon në vlerësimin e gjykatës për pranimin e kërkesës për të proceduar sipas rregullave të gjykimit me marrëveshje. Në aspektin substancial, gjykata vlerëson thelbin apo themelin e çështjes: akuzën, faktin penal, dënimin. Në këtë vështrim, duhet të theksojmë se, ka dallim mes pjesës së negociimit, nga pjesa vendimmarrëse. Ka një marrëveshje për të cilën palët kanë rënë dakord dhe mbi këtë bazë është gjyqtari ai që duhet të shprehet në lidhje me bazueshmërinë e kësaj marrëveshje – vlerësimi nuk ndryshon nga gjykimet e zakonshme, por ky është një gjykim mbi aktet që i janë bashkëngjitur marrëveshjes (gjykim mbi aktet e hetimit paraprak).[1]

     

    4. Gjykata në gjykimin me marrëveshje, ndonëse nuk ndikon në përmbajtjen e saj, ushtron kontrollin mbi çdo element thelbësor të kësaj marrëveshje. Gjykata verifikon nëse fakti përbën vepër penale dhe nëse i pandehuri është fajtor, si dhe nëse ekzistojnë shkaqe të padënueshmërisë apo të shuarjes së veprës penale (pavarësisht deklarimit të pandehurit për pranimin e fajësisë). Në këto kushte, analiza e faktit penal dhe e provave ku bazohet akuza, janë elementë thelbësorë të marrëveshjes, të cilat të vlerësuar në unison ndikojnë edhe në përcaktimin e drejtë të masës së dënimit, njëkohësisht kusht thelbësor i marrëveshjes[2].

     

    5. Gjykata vlerëson nëse ka prova të mjaftueshme për të mbështetur pohimin e të pandehurit për fajësinë e tij në kryerjen e veprës penale, verifikon elementët e marrëveshjes, si dhe përshtatshmërinë e dënimit të propozuar nga palët. Në këtë kuptim, gjykatat kanë për detyrë të verifikojnë nëse një marrëveshje për deklarim të fajësisë është arritur në përputhje me rregullat procedurale të zbatueshme në lidhje me këtë lloj gjykimi; nëse i pandehuri ka realizuar këtë marrëveshje në mënyrë të vullnetshme dhe me dijeni të plotë për pasojat e saj; nëse ka prova që mbështesin deklarimin e fajësisë nga ana e të pandehurit dhe nëse kushtet e marrëveshjes janë të përshtatshme.[3] Miratimi i marrëveshjes vendoset vetëm pasi gjykata të ketë analizuar me kujdes secilën nga çështjet e përcaktuara në këtë dispozitë. Kontrolli i gjykatës mbi marrëveshjen për pranimin e fajësisë, ka si synim të garantojë respektimin e të drejtave kushtetuese dhe procedurale të të pandehurit.

     

    6. Gjykata nuk mund të ndërhyjë apo të modifikojë elementet e marrëveshjes së arritur mes palëve, nuk mund të ndryshojë masën e dënimit për të cilën ato kanë rënë dakord. Gjykata ka një rol vlerësues dhe verifikues të elementëve të marrëveshjes, e në përfundim të këtij vlerësimi do të disponojë me vendim për miratimin ose refuzimin e marrëveshjes. Në rastin kur marrëveshja miratohet, atëherë gjyqtari merr vendim, duke ju përmbajtur elementëve të rënë dakord nga palët në marrëveshje, si për fajësinë dhe akuzën ashtu edhe për dënimin që duhet të caktohet në këtë rast.  Në rastin kur marrëveshja refuzohet, atëherë palët nuk mund të paraqesin një kërkesë të re.[4]

     

    7. Si në çdo lloj gjykimi, edhe në gjykimin me marrëveshje, vendimi i gjykatës duhet të jetë i arsyetuar. Arsyetimi i vendimit duhet të tregojë me qartësi faktet, ligjin e zbatueshëm dhe analizën e elementevë të marrëveshjes së arritur mes të pandehurit dhe prokurorit. Vendimi gjyqësor në çdo rast duhet të jetë logjik, i rregullt në formë dhe i qartë në përmbajtje. Në tërësinë e tij ai duhet konsideruar si një unitet në të cilin pjesët përbërëse janë të lidhura ngushtësisht mes tyre. Ato duhet të jenë në shërbim dhe në funksion të njëra – tjetrës. Argumentet e pjesës arsyetuese duhet të jenë të bazuara dhe të lidhura logjikisht, duke repektuar rregullat e mendimit të drejtë. Ato duhet të formojnë një përmbajtje koherente brenda vendimit, i cili përjashton çdo kundërthënie, kundërshtim të hapur apo të fshehtë. Këto argumente duhet të jenë gjithashtu, të mjaftueshme për të mbështetur dhe pranuar pjesën urdhëruese[5]. Konkluzionet e Gjykatës Kushtetuese në lidhje me arsyetimin e vendimeve gjyqësore, si element i procesit të drejtë ligjor, duhen respektuar e zbatuar edhe në rastin e gjykimit me marrëveshje.

     

    8. Në rastin e gjykimit me marrëveshje, vendimi gjyqësor duhet të përmbajë, përveç elementeve të përcaktuara në nenin 383 të Kodit të Procedurës Penale (në vijim KPP)[6], edhe të gjitha elementët që parashikon neni 406/e në pikën 2 të saj, me pasojë pavlefshmërie.[7] Kjo do të thotë se mungesa e njërit prej këtyre elementëve sjell pavlefshmërinë e vendimit, por nuk cenon thelbin e marrëveshjes. Në aspektin substancial, marrëveshja që paraqitet për miratim nga palët duhet të përmbajë të gjitha elementet e një vendimi gjyqësor, pasi gjykata në marrjen e vendimit bazohet pikërisht në përmbajtjen e marrëveshjes.[8] Ky përfundim bazohet pikërisht në parashikimin e pikës ‘2’ e këtij neni, ku theksohet se elementet që duhet të përmbajë vendimi parashtrohen në mënyrë të përmbledhur. Kjo do të thotë se marrëveshja e arritur mes palëve, është pjesë integrale e vendimit gjyqësor që e ka miratuar atë, ndaj vlerësimi i gjykatës fokusohet tek bazueshmëria në ligj e përmbajtjes së marrëveshjes, duke e analizuar atë si në aspektin formal ashtu edhe në aspektin substancial.     

     

    9. Vendimi gjyqësor që miraton marrëveshjen e arritur mes prokurorit dhe të pandehurit, duhet të përmbajë të dhënat e nevojshme për identifikimin e palëve, si dhe të viktimës kur është e pranishme, si dhe faktin që i pandehuri është përfaqësuar nga mbrojtësi. Gjykata duhet të sigurohet që mbrojtësi ka qenë i pranishëm në çdo fazë të këtij procesi, që nga momenti fillestar i iniciimit të bisedimeve/negociatave e deri në dhënien e vendimit përfundimtar.

     

    10. Është e rëndësishme të mbahet parasysh se, duke dhënë pëlqimin për deklarimin e fajësisë i pandehuri heq dorë nga disa të drejta të rëndësishme, si: e drejta për të kundërshtuar akuzën, e drejta për të diskutuar provat e prokurorisë dhe/apo e drejta për të paraqitur prova, si dhe nga e drejta për apelimin e vendimit[9]. Gjykata duhet të garantojë që marrëveshja për deklarimin e fajësisë nuk është arritur si rezultat i presionit të ushtruar mbi të pandehurin dhe që kjo marrëveshje është bërë në mënyrë të vullnetshme.

     

    11. Shprehja e vullnetit për t’u gjykuar me marrëveshje është një e drejtë personale e të pandehurit dhe parakusht për miratimin e saj. Në të këtë vështrim, ka rëndësi verifikimi i vullnetit të pandehurit, zgjedhja e të cilit për t’u gjykuar me marrëveshje, duhet të jetë rrjedhojë e vullnetit të tij të lirë dhe të pavesuar. Verifikimi i këtij vullneti nga ana e gjykatës, duhet të ketë si synim të konstatojë nëse i pandehuri e ka kuptuar thelbin e marrëveshjes dhe nëse është i vetdijshëm për pasojat e saj.[10]

     

    12. Në vijim, gjykata vazhdon me verifikimin e thelbit të marrëveshjes, ku parësore është verifikimi i faktit penal, nëse ai ekziston, nëse nuk ka shkaqe për të cilat duhet disponuar për mosfillim të procedimit penal, si dhe nëse i pandehuri është vërtet fajtor për veprën penale të atribuuar. Në lidhje me këtë moment theksohet se, nëse gjykata vlerëson se cilësimi juridik i veprës penale dhe rrethanat e saj nuk janë vlerësuar drejt nga prokurori, ajo nuk disponon për ndryshimin e cilësimit sipas nenit 375 të KPP. Në një rast të tillë, gjykata refuzon marrëveshjen, pasi nuk mund të disponojë, përtej vullnetit të palëve në këtë marrëveshje.

     

    13. E thënë ndryshe, gjyqtari në momentin e marrjes së vendimit, në lidhje me miratimin e marrëveshjes, duhet të udhëhiqet jo vetëm nga parimi i ekonomisë gjyqësore, por duhet të vendosë, kryesisht, në përputhje me parimin e drejtësisë efektive. Kjo do të thotë që ai, ndër të tjera, duhet të marrë në konsideratë edhe cilësimin juridik të veprës penale të përcaktuar nga prokurori. Si pasojë, nëse ka dyshime mbi këtë cilësim, ky element mjafton që gjyqtari të refuzojë kërkesën e të pandehurit për të proceduar me gjykim të posaçëm (gjykimi me marrëveshje në rastin konkret).[11]

     

    14. Gjykata, duhet të analizojë me kujdes rrethanat e kryerjes së veprës penale, pasi verifikimi i tyre ndikon në qëndrimin e gjykatës në lidhje me ‘përshtatshmërinë e dënimit të propozuar në marrëveshje’. Kjo është një garanci për të pandehurin, pasi pavarësisht qëndrimit apo propozimeve të shprehura nga palët në marrëveshje, është gjykata (një organ i pavarur) që kontrollon nëse dënimi i propozuar është i përshtatshëm, në raport me akuzën e atribuuar. Edhe në këtë rast, si në çdo gjykim të zakonshëm, gjykata mban në konsideratë kriteret e përcaktuara në nenin 47 të Kodit Penal, natyrisht në raport të drejtë me karakteristikat e gjykimit me marrëveshje.[12]

     

    15. Në praktikën gjyqësore, gjykatat kanë argumentuar përshtatshmërinë e dënimit të propozuar në marrëveshje, duke u bazuar në kriteret e ligjit, rrethanat e faktit penal, kontributin e dhënë nga i pandehuri në rastin kur ai është në cilësinë e bashkëpunëtorit të drejtësisë, si dhe duke vlerësuar interesat e viktimës ose të trashëgimtarwve të saj.[13] Në rastin e bashkëpunëtorit të drejtësisë, gjykata duhet të vlerësojë kontributin e tij jo në drejtim të fajësisë së tij, por në lidhje me sqarimin e rrethanave dhe përfshirjes së bashkëpandehurve të tjerë, në funksion të zgjidhjes së çështjes penale dhe të dhënies së drejtësisë.

     

    16. Përshtatshmëria e dënimit në rastin e gjykimit me marrëveshje, duhet analizuar me kujdes, jo vetëm në raport me vlerësimin e kritereve që përcakton ligji, por edhe me natyrën e këtij lloj gjykimi, me faktin se i pandehuri ka pranuar fajësinë dhe zhvillimin e një gjykimi me procedurë të thjeshtuar. KPP nuk parashikon konkretisht sa është ulja e dënimit në rastin e gjykimit me marrëveshje apo përfitimet konkrete të të pandehurit, që heq dorë nga disa prej të drejtave dhe garancive të procesit të rregullt. Ligjvënësi ka lënë një hapësirë të gjerë vlerësimi për subjektet palë në marrëveshje, por ky vlerësim duhet të jetë në pajtim me standardet ndërkombëtare dhe jurisprudencën e GJEDNJ[14].

     

    17. Gjykata duhet të verifikojë edhe faktin nëse, në momentin e zhvillimit të gjykimit me marrëveshje, evidentohen apo jo, shkaqe padënueshmërie apo të shuarjes së veprës penale. Vendimi i gjykatës që miraton marrëveshjen për pramimin e fajësisë duhet të përmbajë edhe fajësinë e të pandehurit, duke u saktësuar vepra penale për të cilën ai deklarohet fjator dhe dënimi që është caktuar në dakordësi mes palëve. Qëllimi i një parashikimi të tillë lidhet me ekzekutimin e vendimit gjyqësor që miraton marrëveshjen për pranimin e fajësisë. 

     

    18. Një element tjetër që duhet të përmbajë vendimi që miraton marrëveshjen janë cilësuar në dispozitë si ‘disponime të tjera, sipas përmbajtjes së marrëveshjes’. Me ‘disponime të tjera’ në këtë rast, duhet të kemi në konsideratë disponimet në lidhje me provat materiale dhe sendet që i përkasin veprës penale, disponimet për konfiskimin e mjeteve e produkteve të veprës penale, sipas neni 36 të Kodit Penal, si dhe disponimin në lidhje me shpenzimet procedurale sipas neni 485 i KPP.[15] Një parashikim i tillë do të thotë që në marrëveshje duhet të jenë identifikuar saktë provat materiale si dhe sende e tjera që kanë lidhje me veprën penale apo janë produkt i saj, pasi kjo ndikon në urdhërin e gjykatës për konfiskimin apo kthimin e tyre, si dhe për asgjësimin e sendeve për të cilat është i ndaluar mbajtja apo qarkullimi.  Urdhërimi i gjykatës në lidhje me këtë disponim rregullohet në nenin 190 të KPP. 

     

    19. Në vendimin gjyqësor që miraton marrëveshjen, duhet të gjejë pasqyrim edhe marrëveshja e arritur për dëmin civil, kur paditësi civil është legjitimuar dhe ai ka rënë dakord me masën e shërblimit të dëmit nga i pandehuri.[16] Së fundmi, dispozita parashikon si element të domosdoshëm, me pasojë pavlefshmërie, edhe shënimin e datës dhe nënshkrimi i vendimit gjyqësor. Ky parashikim është në përputhje edhe me elementet që përmban vendimi gjyqësor penal në përgjithësi, përcaktuar në nenin 383 KPP.

     

    20. Në konkluzion të sa më lart, theksohet se, në rastin e gjykimit me marrëveshje, gjykata vendos vetëm mbi bazën e akteve të depozituara nga prokurori pasi nuk lejohet marrja e provave të reja. Gjykata nuk mund të marrë një rol aktiv në këtë lloj gjykimi duke ftuar palët për ndryshimin e kushteve të caktuara të marrëveshjes (gjatë gjykimit).[17]

     

     

    [1] Alessandra Sanna, “Il patteggiamento, tra prassi e novelle legislative”, Wolters Kluwer/CEDAM, 2018

    [2] Alessandra Sanna, “Il patteggiamento, tra prassi e novelle legislative”, Wolters Kluwer/CEDAM, 2018.

    [3] Natsvlishvili dhe Togonidze kundër Gjeorgjisë, aplikim/kërkesa nr. 9043/05, datë 29 prill 2014, para 66, http://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-152566

    [4] Në lidhje me refuzimin e marrëveshjes, për më tepër në komentin e nenit 406/ë KPP

    http://komentarielektronik.magjistratura.edu.al/sq/eli/fz/2017/7905/406-%C3%AB

    [5] Vendime të Gjykatës Kushtetuese nr. 8/2011, nr. 20/2012, nr. 3/2014

    [6] http://komentarielektronik.magjistratura.edu.al/sq/eli/fz/2017/7905/383

    [7]Për më tepër, komenti i  nenit 129 të KPP http://komentarielektronik.magjistratura.edu.al/sq/eli/fz/2017/7905/129

    [8] Alessandra Sanna, “Il patteggiamento, tra prassi e novelle legislative”, Wolters Kluwer/CEDAM, 2018.

    [9] Neni 406/f i Kodit të Procedurës Penale (KPP)

    http://komentarielektronik.magjistratura.edu.al/sq/eli/fz/2017/7905/406-f

    [10] Nenit 406/dh pika 4 parashikon elementet që verifikon posaçërisht gjykata gjatë shqyrtimit të marrëveshjes http://komentarielektronik.magjistratura.edu.al/sq/eli/fz/2017/7905/406-dh

     

    [11] Vendimi i Gjykatës Kushtetuese, nr. 4/2012, para 31.  

    [12]Neni 47 i Kodit Penal:  “Gjykata cakton dënimin duke respektuar dispozitat e pjesës së përgjithshme të këtij Kodi dhe kufijtë e dënimeve të parashikuar në ligj për veprën penale.    Në caktimin e dënimit ndaj personit ajo merr parasysh rrezikshmërinë e veprës penale, të autorit të saj, shkallën e fajit, si dhe rrethanat lehtësuese dhe rënduese”.

    [13] Vendimi nr. 67, datë 05/06/2018 i Gjykatës së Shkallës së Parë për të Krime të Rënda.

    [14] Çështja Scoppola kundër Italisë, kërkesa nr. 10249/03; çështja Hermi kundër Italisë, nr. 18114/02; çështja Hany kundër Italisë, nr. 17543/05 etj, ku janë trajtuar disa nga veçoritë e gjykimit të shkurtuar në Itali, duke patur në vëmendje garancitë dhe të drejtat e të pandehurit.  Referimi në këto çështje lidhet me garancitë që ofrohen për të pandehurit në rastin kur ato kërkojnë gjykimin sipas një procedure të thjeshtuar.  Rasti tipik që lidhet me gjykimin me marrëvshje dhe garancitë e të pandehurit për një gjykim të drejtë është çështja Natsvlishvili dhe Togonidze kundër Gjeorgjisë, aplikim/kërkesa nr. 9043/05

    https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22documentcollectionid2%22:[%22GRANDCHAMBER%22,%22CHAMBER%22ë}

    [15] Për më tepër, komenti i nenit 406/d të KPP

     http://komentarielektronik.magjistratura.edu.al/sq/eli/fz/2017/7905/406-d

    [16] Për më tepër komenti i nenit 406/d të KPP

    http://komentarielektronik.magjistratura.edu.al/sq/eli/fz/2017/7905/406-d

    [17] Alessandra Sanna, Il patteggiamento, tra prassi e novella legislative, Wolters Kluwer/CEDAM/2018

  • Konteksti historik
    21. Gjatë procesit të reformimit të sistemit të drejtësisë në Republikën e Shqipërisë, një nga objektivat kryesore që lidhej me drejtësinë penale, ishte edhe rritja e efiçencës dhe profesionalizmit të sistemit të drejtësisë.[1] Në këtë vështrim, në ndryshimet e KPP u parashikuan edhe dy institute të reja (gjykime të posaçme), ‘urdhri penal’ dhe ‘gjykimi me marrëveshje’. Parashikimi i këtyre dy instituteve ndikon pozitivisht në thjeshtimin e procedurave gjyqësore në disa çështje penale, duke rritur efiçencën e organeve të drejtësisë në hetimin dhe gjykimin e krimeve dhe veprave të tjera penale, më të rënda.

     

    [1] Për më tepër, Strategjia e Reformës në Sistemin e Drejtësisë, miratuar me vendimin nr. 15, datë 30/07/2015 nga Komisioni i Posaçëm Parlamentar/www.euralius.eu/old/images/Justice-Reform/Strategjia-ne-Refomen-e-Sistemit-te-Drejtesise_24-07-2015.pdf

  • Legjislacioni ndërkombëtar
    Asnjë koment
• Standarde ndërkombëtare/ Referenca ndërkombëtare/ Shembuj nga praktikat më të mira

  A.    Raporte, opinione, rekomandime dhe deklarata

   

  22. Rekomandimi nr. R (87) 18 i Komitetit të Ministrave të Këshillit të Evropës, miratuar në datë 17/09/1987, drejtuar Shteteve Anëtare lidhur me thjeshtimin e drejtësisë penale.[1] Ky rekomandim synon të shmangë problemet e evidentuara nga kohëzgjatja e procedurave penale, të cilat ndikojnë drejtpërdrejtë në administrimin e duhur dhe pa vonesa të drejtësisë, duke zbatuar procedura të thjeshtuara për veprat penale për të cilat parashikohen dënime të lehta.

   

  B.     Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut

   

  23. Çështja Scoppola kundër Italisë, kërkesa nr. 10249/03, ku GJEDNJ mes të tjerave ka argumentuar se një i pandehur duhet të presë që Shteti të veprojë në mirëbesim dhe të ketë marrë mirë parasysh zgjedhjet procedurale të mbrojtjes, duke përdorur mundësitë e ofruara nga ligji. Është kundër parimeve të sigurisë juridike dhe të mbrojtjes të besimit legjitim të personave që janë në gjykim që Shteti mund, në mënyrë të njëanshme, të ulë avantazhet që rrjedhin nga heqja dorë e disa të drejtave që kanë të bëjnë me nocionin e procesit të rregullt. Nëse kjo heqje dorë bëhet në këmbim të avantazheve të lartpërmendura, nuk mund të konsiderohet e drejtë që, pasi autoritetet e brendshme kanë pranuar të procedojnë me gjykim të thjeshtuar, një element themelor i marrëveshjes ndërmjet Shtetit dhe të pandehurit mund të modifikohet në disavantazh të këtij të fundit, pa konsensusin e tij. Në këtë drejtim, Gjykata vëren se, nëse është e vërtetë që Shtetet kontraktuese nuk janë të detyruar nga Konventa të parashikojnë procedura të thjeshtuara, qëndron gjithsesi fakti se, kur këto procedura ekzistojnë dhe aplikohen, parimet e procesit të rregullt ligjor imponojnë që të mos privohet në mënyrë arbitrare i pandehuri nga avantazhet që me atë procedurë lidhen.

   

  24. GJEDNJ-ja ka trajtuar në disa çështje veçoritë e institutit të gjykimit të shkurtuar. Ajo, duke analizuar institutin në fjalë, ka theksuar se “kjo procedurë paraqet avantazhe të padiskutueshme për të pandehurin: në rast dënimi, ky i fundit gëzon një ulje të dënimit. ... Këto garanci përbëjnë aspekte themelore të së drejtës për një proces të rregullt ligjor të sanksionuar nga neni 6 i KEDNJ-së. Gjithsesi as teksti dhe as fryma e kësaj dispozite nuk ndalojnë që një person të heqë dorë në mënyrë spontane dhe të shprehur nga kjo e drejtë. Por, që të merret në konsideratë nën këndvështrimin e Konventës, kjo heqje dorë duhet të jetë e shprehur në mënyrë eksplicite dhe duhet të jetë e shoqëruar me një minimum garancish”. (shih vendimet e GJEDNJ-së në çështjen Hermi kundër Italisë, nr. 18114/02, §§ 27-28 dhe në çështjen Hany kundër Italisë, nr. 17543/05).

   

  25. GJEDNJ në rastin Natsvlishvili dhe Togonidze kundër Gjeorgjisë, aplikim/kërkesa nr.9043/05, duke marrë në analizë gjykimin me marrëveshje, ka evidentuar dy kushte që duhet të shoqërojnë deklarimin e të pandehurit për pranimin e fajësisë: “së pari, duhet verifikuar nëse marrëveshja është pranuar nga i pandehuri me vetëdije të plotë rreth fakteve të çështjes dhe pasojave ligjore dhe në mënyrë krejtësisht të vullnetshme; dhe së dyti, përmbajtja e marrëveshjes për deklarim të fajësisë dhe drejtësia e mënyrës në të cilën ajo është arritur mes palëve duhet të kishte kaluar nëpër një shqyrtim gjyqësor të mjaftueshëm”

   

  [1] Për më tepër: https://www.coe.int/en/web/ccpe/documentation/recommendations

• Materiale legjislative

  Analizë e Sistemit të Drejtësisë në Shqipëri, Qershor 2015, hartuar nga Grupi i Ekspertëve të Nivelit të Lartë pranë Komisionit të Posaçëm Parlamentar për Reformën në Sistemin e Drejtësisë.

• Dispozita të lidhura

  Kodi i procedurës penale: neni 37/a; neni 49; neni 58, neni 129; neni 287; neni 332/c; neni 383, neni 406/dh; neni 406/e; neni 406/ë

  Neni 47 i Kodit Penal

• Akte nënligjore
  Asnjë koment
• Vendime

  A.    Vendime të Gjykatës Kushtetuese

  Vendime të Gjykatës Kushtetuese (në lidhje me arsyetimin e vendimeve gjyqësore) nr.8/2011, nr. 20/2012, nr. 3/2014

  Vendimi nr. 4, datw 10.02.2012, Luzi

   B. Vendime GJEDNJ

  Çështja Scoppola kundër Italisë, kërkesa nr. 10249/03;

  Çështja Hermi kundër Italisë, nr. 18114/02;

  Çështja Hany kundër Italisë, nr. 17543/05;

  Çështja Natsvlishvili dhe Togonidze kundër Gjeorgjisë, aplikim/kërkesa nr. 9043/05 (vendimi i datës 29 prill 2014);

  Çështja Litwin kundër Gjermanisë, aplikimi nr. 29090/06, (vendimi i datës 3 nëntor 2011/final në datë 03/12/2012)

  C.     Vendime të Gjykatës së Lartë/Vendime Gjyqwsore

  Vendimi nr. 67, datë 05/06/2018 i Gjykatës së Shkallës së Parë për Krime të Rënda

   

• Bibliografia

  Alessandra Sanna, “Il patteggiamento, tra prassi e novelle legislative”, Wolters Kluwer/CEDAM, 2018

  Samantha Joy Cheesman, “A Comparative Analysis of Plea Bargaining and the Subsequent Tensions with an Effective and Fair Legal Defence”, University of Szeged, 2014

   

  Rekomandimi R (87)18 i Komitetit të Ministrave drejtuar Shteteve Anëtare Lidhur me Thjeshtimin e Drejtësisë Penale

  Relacioni për ndryshimet e K.Pr.Penale”, Mars 2017.

  Strategjia e Reformës në Sistemin e Drejtësisë, miratuar me vendimin nr. 15, datë 30/07/2015 nga Komisioni i Posaçëm Parlamentar

   

• Arkiva
  Asnjë koment