Përmbajtja

• Koment
  • Qëllimi
    1. Neni 351 i K.Pr.Penale, i cili duhet të lexohet së bashku me nenet 350, 352 dhe 353, ka për qëllim parësor garantimin e të drejtës së të pandehurit për t’u gjykuar në prani të tij dhe për t’u mbrojtur vetë ose nëpërmjet një mbrojtësi ligjor të zgjedhur prej tij. Kjo e drejtë, edhe pse jo absolute, garantohet edhe nga legjislacioni ndërkombëtar, si Konventa Ndërkombëtare për të Drejtat Civile dhe Politike (këtej e tutje KNDCP) dhe Konventa Evropiane për të Drejtat e Njeriut (këtej e tutje KEDNJ). Qellimi i nenit 351 shkon përtej garantimit të kësaj të drejte. Ky nen ndikon drejtpërdrejt në ekonominë gjyqësore, duke qenë se parashikon që gjykata mund të vazhdojë gjykimin pa pjesëmarrjen e të pandehurit, në rastet kur ai/ajo ka hequr dorë nga e drejta për të marrë pjesë në gjykim. Në këto raste, i pandehuri përfaqësohet nga mbrojtësi.
  • Objekti

     

    2. Neni 351 rregullon veprimet që duhet të ndërmarrë gjykata në rast të mungesës së pajustifikuar të të pandehurit ose të heqjes dorë nga ana e tij nga e drejta për të qenë i pranishëm në gjykim.
  • Komente për çështje të ndryshme të dispozitës
    3. Dispozita e re e nenit 351 ndryshon nga dispozita e vjetër në disa pika. Titulli i ri i nenit është “Mosparaqitja ose largimi i vullnetshëm i të pandehurit” ndërsa i tittuli i dispozitës së vjetër ishte “Deklarimi i mungesës”. Ky ndryshim në terminologji, duke parë dhe ndryshimet e tjera në dispozitë të cilat do të diskutohen më poshtë, reflekton qëllimin e ligjvënësit për të garantuar të drejtën e të pandehurit për t’u gjykuar në prani të tij dhe për t’u mbrojtur vetë, ose nëpërmjet një mbrojtësi.

     

    4. Pika 1 e nenit 351 kërkon, në ndryshim nga dispozita e vjetër, shoqërimin e detyrueshëm të të pandehurit, kur ai/ajo nuk paraqitet ne¨ seance¨, ndone¨se e¨shte¨ njoftuar dhe nuk ka pasur shkaqe te¨ ligjshme pe¨r te¨ mos u paraqitur. Lexuar së bashku me nenin 350 K.Pr.Penale, del në pah qartë vullneti i ligjvënësit për të ndërmarrë të gjithë hapat procedurialë të mundshëm për sigurimin e pranisë së të pandehurit në seancën gjyqësore. Praktika gjyqësore lidhur me dispozitat e vjetra të gjykimit në mungesë ka treguar se gjykata ka detyrim të verfikojë, në mënyrë thelbësore dhe jo formale, arsyet e mungesës së të pandehurit në gjykim. Kjo për arsye se veprimet që gjykata mund të ndërmarrë mbas konstatimit të mungesës së të pandehurit variojnë dhe, për rrjedhojë, edhe pasojat e këtyre veprimeve variojnë.[1] Natyrisht, që i njëjti detyrim qëndron edhe me ndryshimet që kanë pësuar dispozitat rreth gjykimit në mungesë (nenet 350-353 të K.Pr.Penale). Nëse, p.sh. rezulton që mungesa e të pandehurit lidhet me forcën madhore, atëherë gjykata nuk mund të urdhërojë shoqërimin e detyrueshëm të tij, por duhet të zbatojë dispozitat e nenit 350 të K.Pr.Penale dhe të shtyjë apo të pezullojë shqyrtimin gjyqësor duke urdhëruar përsëritjen e thirrjes. Gjithashtu, pika 1 e nenit 351 nuk mund të gjejë zbatim, nëse i pandehuri nuk ka marrë njoftim ose kur njoftimi është i dyshimtë. Në raste të tilla duhet të zbatohet neni 349 i K.Pr.Penale dhe gjykata duhet të urdhërojë përsëritjen e thirrjes.[2]

     

    5. Shoqërimi i detyrueshëm i të pandehurit të njoftuar, por që mungon pa arsye, nuk është i mundshëm nëse i pandehuri ka hequr dorë nga e drejta për të qenë i pranishëm në gjykim. I pandehuri mund të heqë dorë nga kjo e drejtë duke deklaruar vullnetin e tij të lirë pe¨rpara noterit, ose autoritetit shtete¨ror pe¨rgjegje¨s, i cili mund të jetë dretjori i IEPV-së ku ai është i burgosur apo shërbimet konsullore. Praktika gjyqësore e GJK dhe GJL kanë përcaktuar disa kritere në lidhje me shprehjen e vullnetit për të mos qenë i pranishëm në gjykim. I pandehuri duhet të jetë në dijeni të procesit ndaj tij, duke qenë se heqja dorë nga një e drejtë, presupozon në radhë të parë një proces të brendshëm të perceptimit të realitetit nga ana e të pandehurit dhe më pas, një proces të brendshëm vendimmarrjeje prej tij.[3] Lëshimi nga pandehuri i një akt-përfaqësimi në emër të mbrojtësit për ta mbrojtur dhe përfaqësuar pa praninë e tij në gjykim është i mjaftueshëm për gjykatën që të krijojë bindjen se i gjykuari është në dijeni të procesit penal dhe me vullnet të lirë zgjedh të mos marrë pjesë, por të jetë i përfaqësuar nga mbrojtësi i zgjedhur prej tij.[4] Në këto raste gjykata e ka të lehtë verifikimin e heqjes dorë sipas standardeve të përcaktuara nga GJEDNJ.[5]

     

    6. Sipas pikës 2 të nenit 351, i pandehuri mund të heqë dorë nga e drejta për të qenë i pranishëm në gjykim edhe kur fillimisht paraqitet në seancë. Heqja dorë duhet të jetë bërë në mënyrë të qartë. Kriteri për të patur dijeni se ndaj tij po zhvillohet një proces penal nuk përbën problem në këtë pikë, duke qenë se i pandehuri është paraqitur në seancë. Kushti që i pandehuri duhet të ketë hequr dorë në mënyrë të qartë nga e drejta për të qenë i pranishëm, duket sikur e përjashton mundësinë për heqje dorë në mënyrë të tërthortë. Megjithatë, parashikimi në pikën 4 të nenit 351, e zbeh këtë këndvështrim. Sidoqoftë, gjykata duhet të sigurohet që i pandehuri është i vetëdijshëm për veprimet e tij dhe pasojat e tyre. Kjo pasi siç u përmend në paragrafin më sipër, heqja dorë nga një e drejtë presupozon në radhë të parë një proces të brendshëm të perceptimit të realitetit nga ana e të pandehurit dhe më pas, një proces të brendshëm vendimmarrjeje prej tij. Siç do të shohim më poshtë, ky interpretim është në përputhje me jurisprudencën e GJEDNJ-së.[6]

     

    7. Ne rastet kur i pandehuri ka hequr dorë nga e drejta për të qenë i pranishëm, ai konsiderohet i pranishe¨m, me kusht qe¨ gjykimi te¨ zhvillohet ne¨ pranine¨ e mbrojte¨sit. Është e rëndësishme të theksohet, se në momentin kur është e qartë që i pandehuri nuk dëshiron të jetë i pranishëm, gjykata duhet të njoftojë mbrojtësin për çdo seancë gjyqësore. Gjithashtu, verifikimi i arsyeve të mosparaqitjes së mbrojtësit nuk duhet të jetë formal, por thelbësor. Mosrespektimi i këtyre rregullave mund të çojë në pavlefshmëri të vendimit.[7] Duhet theksuar se edhe pse neni 351 pika 3 e konsideron të pandehurin të pranishëm, ai de facto gjykohet në mungesë.

     

    8. Neni 420/1 pika 2 K.Pr.Penale parashikon të drejtën e të pandehurit, i cili është gjykuar sipas parashikimeve të nenit 351, për t’u rivendosur në afat për të bërë ankim. Kjo lidhet me atë çfarë u tha më sipër, që de facto i pandehuri gjykohet në mungesë sipas parashikimeve të nenit 351. Kusht kryesor është që i pandehuri duhet të provojë që nuk ka marrë dijeni për vendimin.[8] Përpara ndryshimeve të bëra me ligjin Nr. 35/2017, i pandehuri i gjykuar në mungesë mund të kërkonte rivendosjen në afat sipas parashikimeve të nenit 147 pika 2 K.Pr.Penale. Subjektet e legjitimuara në dispozitën e vjetër përfshinin edhe mbrojtësin. Ky parashikim gjeneroi një debat midis GJL dhe GJK rreth legjitimimit të mbrojtësit të caktuar kryesisht apo nga familjarët e të pandehurit të gjykuar në mungesë për të kërkuar rivendosjen në afat për të bërë ankim. Ky debat konsistonte në vendime që kundërshtonin njëra tjetrën. Përfundimisht praktika gjyqësore u konsolidua, duke e lidhur të drejtën e kërkesës për rivendosjen në afat, në rastet e gjykimit në mungesë, personalisht me të pandehurin.[9] Me ndryshimet e ndodhura me ligjin Nr. 35/2017, rivendosja në afat për bërjen e ankimit u kalua si një nen më vete në Titullin VIII (“Ankimet”).

     

    [1] Shih p.sh. Vendim nr. 52, datë 22.2.2012, Edmond Ulaj (KPGJL).

    [2] Ibid.

    [3] Vendimi nr. 30, datë 17.06.2010, Gjykata e Lartë (Kolegjet e Bashkuara), Shfuqizimi i nenit 48, paragrafi i tretë dhe i nenit  410, paragrafi i dytë i Kodit të Procedurës Penale si të papajtueshëm me nenin 43 të Kushtetutës së Republikës të Shqipërisë; Vendimi nr. 45, datë 10.10.2011, Ilir Sina, Shfuqizimi, si i papajtueshëm me Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë, i vendimit nr.190, datë 18.04.2007 të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Durrës, vendimit nr.389, datë 23.10.2007 të Gjykatës së Apelit Durrës dhe vendimit nr.00-2009-449 (736), datë 18.12.2009 të Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë (Dhomë Këshillimi); Vendimi nr. 26, datë 08.05.2012, Ismet Boriçi, Shfuqizimi, si të papajtueshëm me Kushtetutën, i vendimeve: nr.19, datë 07.05.2007 të Gjykatës së Shkallës së Parë për Krime të Rënda; nr. 50, datë 01.11.2007 të Gjykatës së Apelit për Krime të Rënda; nr. 394, datë 08.07.2009 të Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë.

    [4] Vendim nr. 48, datë 13.2.2013, V.N, D.D (KPGJL).

    [5] Shih rubrikën “Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut”.

    [6] Shih rubrikën “Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut”.

    [7] Shih p.sh. Vendim nr. 52, datë 22.2.2012, Edmond Ulaj (KPGJL).

    [8] Shih, rubrikën “Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut” për përputhshmërinë e këtij parashikimi me standardet e GJEDNJ-së.

    [9] Vendimi nr. 30, datë 17.06.2010, Gjykata e Lartë (Kolegjet e Bashkuara), Shfuqizimi i nenit 48, paragrafi i tretë dhe i nenit  410, paragrafi i dytë i Kodit të Procedurës Penale si të papajtueshëm me nenin 43 të Kushtetutës së Republikës të Shqipërisë;

  • Konteksti historik

     

    9. Grupi i ekspertëve i angazhuar nga Kuvendi në kuadër të reformës në drejtësi konstatoi, se dispozitat që rregullonin gjykimin në mungesë, nuk ishin në përputhje të plotë me standardet e jurisprudencës së Gjykatës Evopiane për të Drejtat e Njeriut.[1] Në këtë kuadër u konsiderua i nevojshëm edhe ndryshimi i nenit 351 të K.Pr.Penale.

     

    [1]Dokumenti Analizë e sistemit të drejtësisë në Shqipëri, Qershor 2015, faqe 146,

    www.reformanedrejtesi.al/sites/default/files/dokumenti_shqip_0.pdf, aksesuar në datë 08.08.2017.

  • Legjislacioni ndërkombëtar

     

    10. Konventa Evropiane për të Drejtat e Njeriut parashikon në nenin 6(3)(c) të drejtën e personit nën hetim ose të pandehurit për t’u mbrojtur vetë, ose nëpërmjet një mbrojtësi ligjor të zgjedhur prej tij. KEDNJ nuk shkon aq larg sa të kërkojë praninë e të pandehurit në shqyrtimin gjyqësor, siç është rasti i KDNCP-së. Megjithatë, jurisprudenca e GJEDNJ-së e ka pranuar tashmë të drejtën e të pandehurit për të qenë i pranishëm në seancën gjyqësore si parim thelbësor, por jo absolut, të së drejtës për një proces të rregullt ligjor.[1]

     

    11. E drejta e të pandehurit për t’u gjykuar në praninë e tij dhe me ndihmën e një mbrojtësi të zgjedhur prej tij, parashikohet gjithashtu në nenet 20(4)(d) dhe 21(4)(d) respektivisht të Statutit të Tribunalit Ndërkombëtar për Ruandën dhe të Statutit të Tribunalit Ndërkombëtar për ish-Jugosllavinë. Praktika gjyqësore e këtij të fundit, ka treguar se e drejta e të pandehurit për të qenë i pranishëm në shqyrtimin gjyqësor është një aspekt thelbësor i të drejtës për një proces të rregullt ligjor. Tribunali konsideron se duhet të bëhet gjithmonë çmos dhe të konsiderohen të gjitha alternativat për të bërë të mundur praninë e të pandehurit në shqyrtimin gjyqësor (Stanišic dhe Simatovic).[2]

     

    [1] Jurisprudenca relavante e GJEDNJ do të diskutohet më poshtë në rubrikën “Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut”.

    [2]Shih p.sh. Prokurori k. Stanišic dhe Simatovic, IT-03-69AR73.2, Vendimi në Apelin e Mbrojtjes për të Ardhmen e Çështjes, 16 May 2008.

• Standarde ndërkombëtare/ Referenca ndërkombëtare/ Shembuj nga praktikat më të mira

   

  Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut

  12. KEDNJ nuk e parashikon shprehimisht të drejtën e të pandehurit për të qenë prezent në shqyrtimin gjyqësor. Megjithatë, GJEDNJ, në jurisprudencën e saj, ka bërë të qartë se detyrimi i shtetit për të garantuar të drejtën e të pandehurit për të qenë i pranishëm në shqyrtimin gjyqësor përbën një nga kërkesat thelbësore të nenit 6 të KEDNJ (Sejdovic).[1] Për më tepër, GJEDNJ ka theksuar se paraqitja e të pandehurit është e një rëndësie të veçantë. Në njërën anë, paraqitja e tij garanton të drejtën për t’u dëgjuar. Në anën tjetër, me praninë e tij i pandehuri bën të mundur verifikimin e vërtetësisë së deklaratave të tij dhe krahasimin e tyre me ato të viktimës dhe dëshmitarëve. Ligjvënësi duhet të dekurajojë mungesa të pajustifikuara (Poitrimol).[2] Në këtë këndvështrim, parashikimet e nenit 351 të K.Pr.Penale janë një garanci më tepër përkrah parashikimeve të nenit 350 të K.Pr.Penale për të garantuar praninë e të pandehurit në shqyrtimin gjyqësor. Siç pamë më sipër, gjykata nuk ka detyrim ligjor të urdhërojë shoqërimin e detyrueshëm të të pandehurit vetëm në rastet kur ai heq dorë nga e drejta për të qenë i pranishëm.[3]

   

  13. Standardet e GJEDNJ-së në lidhje me heqjen dorë nga një e drejtë në përgjithësi dhe, në veçanti, heqjen dorë nga e drejta e të pandehurit për të qenë i pranishëm në gjykim, janë relevante. Neni 6 i KEDNJ nuk e pengon një të pandehur të heqë dorë, me vullnetin e tij të lirë dhe në mënyrë të drejtpërdrejtë ose të tërthortë, nga një e drejtë që është pjesë përbërëse e procesit të rregullt ligjor (Kwiatkowska).[4] Heqja dorë nga një e drejtë presupozon një akt inteligjent ku i pandehuri kupton jo vetëm të drejtën nga e cila ka hequr dorë, por edhe pasojat që mund të vijnë nga heqja dorë (Tunç).[5] Heqja dorë nga një e drejtë është efektive vetëm kur bëhet pa ekuivok dhe shoqërohet me garanci të përshtatshme për rëndësinë e së drejtës nga e cila hiqet dorë (Kolu; Sejdovic; Colozza).[6] Në rastet e gjykimit pa praninë e të pandehurit, nuk mund të merret e mirëqenë që i pandehuri është njoftuar dhe, për rrjedhojë, të presupozohet heqja dorë nga e drejta për të qenë i pranishëm. Heqja dorë në këto raste është efektive kur gjykata ka analizuar me kujdes nëse i pandehuri ka marrë dijeni mbi procesin dhe në mënyrë të drejtpërdrejtë ka hequr dorë nga e drejta për të qenë i pranishëm. Në rastet e heqjes dorë në mënyrë të tërthortë, gjykata duhet të sigurohet që i pandehuri i kupton pasojat e sjelljes së tij (Sejdovic; Colozza).[7]

   

  14. Siç u diskutua më sipër, sipas nenit 420/1 pika 2 K.Pr.Penale, i pandehuri që ka hequr dorë nga pjesëmarrja në gjykim, mund të kërkojë rivendosjen në afat për të ankimuar vendimin ndaj tij.[8] GEDNJ, kërkon riçeljen e shqyrtimit gjyqësor, qoftë dhe nëpërmjet rivendosjes në afat, në rastet kur i pandehuri nuk ka patur dijeni për gjykimin ndaj tij dhe kur nuk është provuar që ai ka hequr dorë efektivisht nga drejta për të qenë i pranishëm ose që i fshihet drejtësisë (Sejdovic; Colozza; Somogyi; Medenica).[9] Në këto raste, barra e provës i takon gjykatës (Sejdovic; Medenica).[10] Në rastin e nenit 420/1 pika 2 K.Pr.Penale ligjvënësi ka shkuar përtej garancisë së kërkuar nga GJEDNJ. Ky nen i siguron të drejtën për rivendosje në afat të pandehurit për të cilin gjykata e shkallës së parë e ka provuar, ose të paktën duhet ta ketë provuar, që ka hequr dorë efektivisht nga drejta për të qenë i pranishëm. Kjo nuk përbën problem sepse, GJEDNJ përcakton standarde bazë për garantimin e të drejtave të parashikuara në KEDNJ dhe asgjë nuk i pengon Shtetet Anëtare të shkojnë përtej parashikimeve të GJEDNJ. Gjithashtu, rregulli që i pandehuri duhet të provojë që nuk ka marrë dijeni për vendimin ndaj tij nuk bie ndesh me parashikimet e GJEDNJ rreth barrës së provës, pasi ato vlejnë për të pandehurin që nuk kishte hequr dorë efektivisht nga e drejta për të marrë pjesë në gjykim.

   

  15. Neni 351 K.Pr.Penale parashikon që pandehuri, i cili heq dorë vullnetarisht nga e drejta për të qenë i pranishëm, gjykohet sikur të ketë qenë i pranishëm, me kusht qe¨ gjykimi te¨ zhvillohet ne¨ pranine¨ e mbrojte¨sit. Sipas praktikës gjyqësore të GJEDNJ-së, e drejta për t’u mbrojtur efektivisht nga një avokat, edhe pse jo një e drejtë absolute, përbën një nga veçoritë themelore të procesit të rregullt ligjor (Poitrimol).[11] I pandehuri nuk i humbet përfitimet nga kjo e drejtë thjesht nga fakti që nuk është i pranishëm (fizikisht) në gjykim (Mariani).[12] Procesi i rregullt ligjor kërkon gjithashtu që i pandehuri, i cili nuk është paraqitur, të mbrohet në mënyrë adekuate në të gjitha shkallët e gjykimit nga një avokat. Kjo do të thotë, që mbrojtësi duhet të ketë të gjitha lehtësitë dhe kohën e mjaftueshme për t’u përgatitur, si dhe duhet të dëgjohet dhe të lejohet të paraqesë prova e të thërrasë dëshmitarë (Lala; Pelladoah).[13] Thjesht caktimi i një mbrojtësi kryesisht nuk e garanton në vetvete efektivitetin e ndihmës ligjore që ai duhet t’i japë të pandehurit (Artico; Imrioscia).[14] Megjithatë, shteti nuk mund të jetë përgjegjës për çdo mangësi në mbrojtjen e ofruar nga avokati. Pavarësia e profesionit të avokatit do të thotë që mënyra e kryerjes së mbrojtjes është një çështje që i takon të pandehurit dhe mbrojtësit, të caktuar prej të pandehurit ose kryesisht. Autoritetet kompetente kombëtare janë të detyruara të ndërhyjnë, vetëm nëse një dështim apo mangësi e mbrojtjes është shumë evidente, ose është sjellë mjaftueshëm në vëmendjen e tyre (Daud).[15]

   

  [1]Sejdovic k. Italisë, 24.03.2005, Nr. i aplikimit 9808/02, para. 84.

  [2]Poitrimol k. Francës, 23.11.1993, Nr. i aplikimit 14032/88, para. 35.

  [3]Shih rubrikën “Komente për çështje të ndryshme të dispozitës”.

  [4]Kwiatkowska k. Italisë, 30.11.2000, Nr. i aplikimit52868/99.

  [5]Talat Tunç k. Turqisë, 27.03.2007, Nr. i aplikimit 32432/96, para. 59.

  [6]Kolu k. Turqisë, 02.08.2005, Nr. i aplikimit 35811/97, para. 53; Sejdovic k. Italisë, 24.03.2005, Nr. i aplikimit 9808/02, para. 86; Colozza k. Italisë, 12.02.1985, Nr. i aplikimit 9024/80, para. 28.

  [7] Sejdovic k. Italisë, 24.03.2005, Nr. i aplikimit 9808/02, para. 86-88; Colozza k. Italisë, 12.02.1985, Nr. i aplikimit 9024/80, para. 28.

  [8] Shih paragrafin 8.

  [9] Sejdovic k. Italisë, 24.03.2005, Nr. i aplikimit 9808/02, para 86; Colozza k. Italisë, 12.02.1985, Nr. i aplikimit 9024/80, para 29; Somogyi k. Italisë, 18.05.2014, Nr. i aplikimit 67972/01, para 66; Medenica k. Zvicrës, 14.06.2001, Nr. i aplikimit 20491/92, para 55.

  [10] Sejdovic k. Italisë, 24.03.2005, Nr. i aplikimit 9808/02, para 88, 103-104; Medenica k. Zvicrës, 14.06.2001, Nr. i aplikimit 20491/92, para 57.

  [11]Poitrimol k. Francës, 23.11.1993, Nr. i aplikimit 14032/88, para. 34.

  [12] Mariani k. Francës, 31.03.2005, Nr. i aplikimit 43640/98, para. 40.

  [13] Lala k. Holandës, 22.09.1994, Nr. i aplikimit 14861/89, para. 33; Pelladoah k. Holandës, 22.09.1994, Nr. i aplikimit 16737/90, para. 40.

  [14] Artico k. Italisë, 13.05.1980, Nr. i aplikimit 6694/74, para. 33; Imbrioscia k. Zvicrës, 24.11.1993, Nr. i aplikimit 13972/88, para. 38.

  [15] Daud k. Portugalisë, 21.04.1998, Nr. i aplikimit 22600/93, para. 38.

• Materiale legjislative
  Asnjë koment
• Dispozita të lidhura

  K.Pr.Penale:

  Neni 349;

  Neni 350;

  Neni 352;

  Neni 353.

• Akte nënligjore
  Asnjë koment
• Vendime

  Vendime të Gjykatës Kushtetuese të Republikës së Shqipërisë

  Vendimi nr. 26, datë 08.05.2012;

  Vendimi nr. 30, datë 17.06.2010;

  Vendimi nr. 45, datë 10.10.2011.

   

  Vendime të Gjykatës së Lartë të Republikës së Shqipërisë

  Vendim nr. 48, datë 13.2.2013, V.N, D.D (KPGJL);

  Vendim nr. 52, datë 22.2.2012, Edmond Ulaj (KPGJL).

   

  Vendime të Gjykatës Evropiane të të Drejtave të Njeriut

  Artico k. Italisë, 13.05.1980, Nr. i aplikimit 6694/74;

  Colozza k. Italisë, 12.02.1985, Nr. i aplikimit 9024/80;

  Daud k. Portugalisë, 21.04.1998, Nr. i aplikimit 22600/93;

  Imbrioscia k. Zvicrës, 24.11.1993, Nr. i aplikimit 13972/88;

  Kolu k. Turqisë, 02.08.2005, Nr. i aplikimit 35811/97;

  Kwiatkowska k. Italisë, 30.11.2000, Nr. i aplikimit 52868/99;

  Lala k. Holandës, 22.09.1994, Nr. i aplikimit 14861/89;

  Mariani k. Francës, 31.03.2005, Nr. i aplikimit 43640/98;

  Medenica k. Zvicrës, 14.06.2001, Nr. i aplikimit 20491/92;

  Pelladoah k. Holandës, 22.09.1994, Nr. i aplikimit 16737/90;

  Poitrimol k. Francës, 23.11.1993, Nr. i aplikimit 14032/88;

  Sejdovic k. Italisë, 24.03.2005, Nr. i aplikimit 9808/02;

  Somogyi k. Italisë, 18.05.2014, Nr. i aplikimit 67972/01;

  Talat Tunç k. Turqisë, 27.03.2007, Nr. i aplikimit 32432/96

   

  Vendime të Tribunalit Ndërkombëtar për ish-Jugosllavinë

  Prokurori k. Stanišic dhe Simatovic, IT-03-69AR73.2, Vendimi në Apelin e Mbrojtjes për të Ardhmen e Çështjes, 16 Maj 2008

• Bibliografia
  Asnjë koment
• Arkiva
  Asnjë koment