KOMENTARI ELEKTRONIK
KODI I PROCEDURËS PENALE I REPUBLIKËS SË SHQIPËRISË   |   7905

Neni 350: Mungesa e të pandehurit ose e mbrojtësit

Miratuar me ligjin 7905, me datë 30/03/2017
Neni Para Neni Pas

1Kur i pandehuri, qoftë edhe i paraburgosur, ose personi ndaj të cilit ka bërë kërkesë për gjykim viktima akuzuese, nuk paraqitet në seancë dhe del se mungesa është shkaktuar nga forca madhore ose ndonjë pengesë tjetër që e përjashton nga përgjegjësia, gjykata, edhe kryesisht, shtyn ose pezullon shqyrtimin gjyqësor, cakton datën e seancës së re dhe urdhron që të përsëritet thirrja.

2Leximi i vendimit që cakton seancën e re zëvendëson njoftimin për të gjithë ata që janë ose duhet të quhen të pranishëm.

3Gjykata vendos sipas paragrafit 1, të këtij neni, edhe kur mbrojtësi mungon dhe mungesa është shkaktuar nga forca madhore, përveçse kur i pandehuri kërkon që të procedohet në mungesë të mbrojtësit dhe prania e tij nuk është e detyrueshme. Kur i pandehuri ndihmohet nga dy mbrojtës dhe pengesa për t’u paraqitur lidhet vetëm me njërin prej tyre, thirrja konsiderohet e vlefshme dhe gjykimi zhvillohet me praninë e njërit mbrojtës.

4Kur mbrojtësi i njoftuar rregullisht nuk paraqitet në seancë dhe nuk ka pengesa që e përjashtojnë nga përgjegjësia për t’u paraqitur ose nëse mbrojtësi ikën nga seanca pa leje, gjykata mund të caktojë ndaj tij gjobë nga 5 000 deri në 100 000 lekë dhe mund ta urdhërojë të paguajë shpenzimet e seancës.

5Ndaj urdhrit të mësipërm mund të bëhet ankim me shkrim brenda 3 ditëve. Ankimi shqyrtohet në dhomë këshillimi nga e njëjta gjykatë. Kur e sheh të arsyeshme gjykata vendos revokimin e gjobës. Kundër vendimit për revokimin e gjobës nuk lejohet ankim.

6Kur del që njoftimi nuk ka qenë i rregullt, gjykata vendos shtyrjen e shqyrtimit gjyqësor dhe urdhëron përsëritjen e njoftimit.

Përmbajtja

      1. Neni 350 i K.Pr.Penale, i cili duhet të lexohet së bashku me nenet 351, 352 dhe 353, ka për qëllim parësor garantimin e të drejtës së të pandehurit për t’u gjykuar në prani të tij dhe për t’u mbrojtur vetë ose nëpërmjet një mbrojtësi ligjor të zgjedhur prej tij. Kjo e drejtë, edhe pse jo absolute, garantohet edhe nga legjislacioni ndërkombëtar, si Konventa Ndërkombëtare për të Drejtat Civile dhe Politike (këtej e tutje KNDCP) dhe Konventa Evropiane për të Drejtat e Njeriut. Qellimi i nenit 350 shkon përtej garantimit të kësaj të drejte. Ky nen ndikon drejtpërdrejtë në ekonominë gjyqësore, duke qenë se parashikon që gjykata mund të vazhdojë gjykimin në prani të një avokati mbrojtës, kur i pandehuri mbrohet nga dy avokatë, nga të cilët vetëm njëri është i pranishëm. Ekonomia gjyqësore sigurohet gjithashtu nga parashikimet për sanksionimin e mbrojtësve ligjorë të cilët, në mënyrë të pajustifikuar, mungojnë.
      1. Neni 350 rregullon veprimet paraprake që duhet të ndërmarrë gjykata në rast të mungesës së justifikuar të të pandehurit apo të mbrojtësit të tij, si dhe kushtet dhe procedurën për sanksionimin e mbrojtësit i cili mungon në mënyrë të pajustifikuar.
      1. Me nisjen e shqyrtimit gjyqësor, gjykata verifikon praninë e palëve. Nëse rezulton se i pandehuri, qoftë dhe i paraburgosur, apo personi ndaj të cilit ka bërë kërkesë për gjykim viktima akuzuese mungon, atëherë, gjykata pezullon ose shtyn shqyrtimin gjyqësor. Kusht i domosdoshëm për pezullim ose shtyrje është që mungesa të jetë e shkaktuar nga forca madhore ose nga ndonjë pengesë tjetër që e përjashton nga përgjegjësia të pandehurin. Në teorinë e së drejtës penale është pranuar tashmë se ndodhemi para forcës madhore në rastet e dukurive natyrore si tërmetet, përmbytjet, dëbora apo akulli, zjarret etj. Këto dukuri duhet të kenë sjellë pasoja të rënda, si bllokim rrugësh, apo pamundësi lëvizjeje në përgjithësi. Nga ana tjetër, sëmundjet (jo detyrimisht shtrimi në spital) ose mungesa për shkak të urgjencave të rëndësishme profesionale, mund të përbëjnë arsye që përjashtojnë të pandehurin nga përgjegjësia.[1]

       

      1. Në varësi të kohëzgjatjes së mungesës së justifikuar të të pandehurit, gjykata shtyn ose pezullon shqyrtimin gjyqësor. Shtyrja ose pezullimi natyrisht zgjat deri në zhdukjen e forcës madhore ose të arsyeve të tjera që justifikojnë mungesën e të pandehurit. Nga terminologjia e përdorur nga ligjvënësi, shtyrja ose pezullimi mund të ndodhin me kërkesë të palëve ose kryesisht nga gjykata. Gjykata cakton date¨n e seance¨s se¨ re dhe urdhëron qe¨ te¨ pe¨rse¨ritet thirrja. Duhet theksuar se, thirrja e përsëritur duhet të përmbushë kriteret e neneve 139 dhe 140 të K.Pr.Penale.

       

      1. Pika e parë e nenit 350 ka pësuar gjithashtu një ndryshim të vogël që ka si qëllim unifikimin e terminologjisë. Për rrjedhojë, termi i dëmtuari akuzues është zëvendësuar me termin viktima akuzuese.

       

      1. Para ndryshimeve të bëra me ligjin Nr. 35/2017, pika 3 e nenit 350 parashikonte që rregullat për shtyrjen ose pezullimin e shqyrtimit gjyqësor zbatoheshin njësoj si për të pandehurin ashtu edhe për mbrojtësin e të pandehurit. Ky parashikim në fakt ishte zbatuar në mënyrë abuzive me pasojë zvarritjen e seancave gjyqësore për arsye të mungesës së mbrojtësit.[2] Edhe pse ligji parashikonte që gjykata mund të vazhdojë me shqyrtimin gjyqësor, në rastet kur mbrojtësi që mungon caktonte një zëvendësues, kjo në praktikë nuk zbatohej duke çuar rëndom në shtyrjen e seancave gjyqësore edhe kur mbrojtësi pretendonte se kishte përplasje oraresh me seanca të tjera. Për këtë arsye ligjvënësi ka kufizuar ndjeshëm rastet kur gjykata shtyn ose pezullon shqyrtimin gjyqësor për shkak të mungesës së mbrojtësit. Sipas parashikimeve të pikës 3 të nenit 350 të ndryshuar, këto raste kanë të bëjnë me mungesën e shkaktuar nga forca madhore. Mungesa e mbrojtësit të njoftuar rregullisht, për arsye të tjera, çon në zbatimin e pikës 4 të nenit 350 K.Pr.Penale, përveç rasteve kur gjykata mund të procedojë pa praninë e mbrojtësit si pasojë e kërkesës eksplicite të të pandehurit. Prandaj, mbrojtësit që mungojnë për arsye të tjera, veç forcës madhore, mund të caktojnë zëvendësues për seancën që mungojnë, pavarësisht se kjo mundësi nuk parashikohet më shprehimisht në pikën 3 të nenit 350. Gjithashtu, duhet theksuar se, pavarësisht faktit që forca madhore, në kuptimin e saj të ngushtë nuk parashikon arsyet shëndetësore, mbrojtësit që realisht mungojnë për arsye shëndetësore dhe që e kanë të pamundur të caktojnë një zëvendësues, duhet të përjashtohen nga përgjegjësia e pikës 4 të nenit 350.

       

      1. Siç u përmend në paragrafin më sipër, një ndër arsyet kryesore për zvarritjen e proceseve penale është mosparaqitja e palëve në përgjithësi dhe e mbrojtësit në veçanti.[3] Ligjvënësi ka reaguar ndaj këtij fenomeni duke shtuar pikat 4 dhe 5 në nenin 350. Pika 4 autorizon gjykatën të sanksionojë mbrojtësin, i cili në mënyrë të pajustifikuar mungon në seancën gjyqësore, ose kur largohet nga ajo pa leje. Mbrojtësi mund të ankimojë urdhrin e gjykatës me shkrim brenda tre ditëve. Ankimi shqyrtohet nga e njëjta gjykatë në dhomë këshillimi. Megjithë qëllimin legjitim të ligjëvënësit për të disiplinuar mosparaqitjen e pajustifikuar të mbrojtësit gjatë shqyrtimit gjyqësor, këto dispozita ngrejnë disa pikëpyetje. Për arsye konsistence, këto çështje do të diskutohen tjetërkund.[4]

       

      1. Kur gjykata konstaton se mosparaqitja e të pandehurit është pasojë e parregullsive në njoftim, gjykta duhet të shtyjë shqyrtimin gjyqësor dhe të urdhërojë përsëritjen e njoftimit. Rastet e mosrespektimit të këtij rregulli “[…] passjellin pavlefshmëri absolute të të gjitha akteve të marra në gjykim në shkallë të parë dhe, për pasojë, vendimi i kësaj gjykate është i kundraligjshëm”.[5]

       

      1. Neni 350 dhe legjislacioni shqiptar në përgjithësi janë në përputhje me standardet e GJEDNJ-së.[6] Pika 3, e nenit 350 të K.Pr.Penale e kushtëzon heqjen dorë të të pandehurit me rastet kur prania e mbrojtësit është e detyrueshme sipas parashikimeve të nenit 49 të K.Pr.Penale. Në terma të përgjithshëm, mbrojtja është e detyrueshme për kategori të ndryshme personash vunerabël (përfshi të miturit), si dhe për vepra të rënda penale. Për më tepër, neni 34/a parashikon njohjen e detyrueshme të të pandehurit me një sërë të drejtash thelbësore procedurale nëpërmjet të ashtuquajturës ‘letër e të drejtave’. Megjithatë, si u përmend edhe në paragrafin e mësipërm, paraqitja formale e ketyre të drejtave nuk është domosdoshmërisht e mjaftueshme. Për këtë arsye, i takon gjykatës të marrë një rol aktiv në momentin kur i pandehuri kërkon të vazhdojë shqyrtimi gjyqësor pa praninë e mbrojtësit. Në këtë kuadër, gjykata do të duhet të sigurohet që i panehuri i ka kuptuar të drejtat e tij dhe pasojat që vijnë nga heqja dorë nga e drejta për të patur mbrojtësin të pranishëm.

       

      [1]Shih Halim Islami, Artan Hoxha, Ilir Panda, Procedura Penale, Botimet Morava 2006, faqe 473-474.

      [2] Dokumenti Analizë e sistemit të drejtësisë në Shqipëri, Qershor 2015, faqe 145,

      http://www.reformanedrejtesi.al/sites/default/files/dokumenti_shqip_0.pdf, aksesuar në datë 08.08.2017.

      [3]Dokumenti Analizë e sistemit të drejtësisë në Shqipëri, Qershor 2015, faqe 145,

      http://www.reformanedrejtesi.al/sites/default/files/dokumenti_shqip_0.pdf, aksesuar në datë 08.08.2017.

      [4]Shih rubrikat “Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut” dhe “Raporte, opinione, rekomandime dhe deklarata”.

      [5]Vendim nr. 191, datë 21.3.2002, Dajlan Maliqi (KPGJL).

      [6] Shih rubrikën “Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut”.

      1. Ndryshimet në nenin 350 i kanë rrënjët që në fazat fillestare të reformës në drejtësi. Në Qershor 2014, Komisioni i Venecias publikoi një opinion si rrjedhojë e një kërkese të paraqitur nga qeveria shqiptare nëpërmjet ministrit të Drejtësisë.[1] Në këtë opinion, Komisioni i Venecias është shprehur, ndër të tjera, mbi përputhshmërinë me standardet e KE të dy ndërhyrjeve në K.Pr.Penale dhe në K.Pr.Civile, të propozuara nga ministri i Drejtësisë. Këto ndërhyrje synonin adresimin e fenomenit të zvarritjes së proceseve gjyqësore për shkak të mosparaqitjes së palëve. Propozimi i ministrit të Drejtësisë synonte sanksionimin e mbrojtësve dhe të prokurorëve në rast mosparaqitje të pajustifikuar në seancat gjyqësore. Gjithashtu, grupi i ekspertëve i angazhuar nga Kuvendi në kuadër të reformës në drejtësi konstatoi se dispozitat që rregullonin gjykimin në mungesë, nuk ishin në përputhje të plotë me standardet e jurisprudencës së Gjykatës Evopiane për të Drejtat e Njeriut.[2]

       

      [1]Shih Opinionin nr. 754/2014 të Komisionit të Venecias.

      [2]Dokumenti Analizë e sistemit të drejtësisë në Shqipëri, Qershor 2015, faqe 146,

      http://www.reformanedrejtesi.al/sites/default/files/dokumenti_shqip_0.pdf, aksesuar në datë 08.08.2017.

      1. Siç u përmend edhe më sipër,[1] qëllimi parësor i nenit 350 është garantimi i të drejtës së të pandehurit për t’u gjykuar në prani të tij dhe për t’u mbrojtur vetë ose nëpërmjet një mbrojtësi ligjor të zgjedhur prej tij. Kjo e drejtë, edhe pse jo absolute, garantohet edhe nga legjislacioni ndërkombëtar, si Konventa Ndërkombëtare për të Drejtat Civile dhe Politike dhe Konventa Evropiane për të Drejtat e Njeriut. 

       

      1. Konventa Ndërkombëtare për të Drejtat Civile dhe Politike parashikon në nenin 14(3)(d) të drejtën e të pandehurit për t’u gjykuar në praninë e tij dhe me ndihmën një mbrojtësi të zgjedhur prej tij. Në përgjithësi, jurisprudenca e Komitetit për të Drejtat e Njeriut të Organizatës së Kombeve të Bashkuara rreth nenit 14(3)(d) është gjeneruar nga gjykimet në mungesë, kur i pandehuri nuk është njoftuar për seancën gjyqësore dhe nuk është lejuar të ketë një gjykim të ri themeli në momentin që vihet në dijeni për një proces penal ndaj tij.[2] Të tjera çështje relavante, në kuadër të komentarit të nenit 350 K.Pr.Penale, kanë të bëjnë me mosautorizimin e të pandehurit për t’u mbrojtur vetë, kur legjislacioni vendas nuk parashikon mbrojtje të detyrueshme.[3] 

       

      1. Konventa Evropiane për të Drejtat e Njeriut parashikon në nenin 6(3)(c) të drejtën e personit nën hetim ose të pandehurit për t’u mbrojtur vetë ose nëpërmjet një mbrojtësi ligjor të zgjedhur prej tij. KEDNJ nuk shkon aq larg sa të kerkojë praninë e të pandehurit në shqyrtimin gjyqësor, siç është rasti i KDNCP-së. Megjithatë, jurisprudenca e GJEDNJ-së e ka pranuar tashmë të drejtën e të pandehurit për të qenë i pranishëm në seancën gjyqësore, si parim thelbësor, por jo absolut, i së drejtës për një proces të rregullt ligjor.[4] 

       

      1. E drejta e të pandehurit për t’u gjykuar në praninë e tij dhe me ndihmën e një mbrojtësi të zgjedhur prej tij, parashikohet gjithashtu në nenet 20(4)(d) dhe 21(4)(d) respektivisht të Statutit të Tribunalit Ndërkombëtar për Ruandën dhe të Statutit të Tribunalit Ndërkombëtar për ish-Jugosllavinë. Praktika gjyqësore e këtij të fundit, ka treguar se e drejta e të pandehurit për të qenë i pranishëm në shqyrtimin gjyqësor është një aspekt thelbësor i të drejtës për një proces të rregullt ligjor. Tribunali konsideron se duhet të bëhet gjithonë çmos dhe të konsiderohen të gjitha alternativat për të bërë të mundur praninë e të pandehurit në shqyrtimin gjyqësor. Shtyrja e shqyrtimit gjyqësor në rastet e mungesës së të pandehurit për arsye shëndetësore, është tashmë praktikë e konsoliduar e Tribunalit Ndërkombëtar për ish-Jugosllavinë (Stanišic dhe Simatovic).[5]

       

      [1]Shih paragrafin 1.

      [2]Shih p.sh. Komunikimi Nr. 699/96, Maleki k. Italisë; Kominikimi 16/79,  Mbenge k. Zairesë.

      [3]Shih p.sh. Komunikimi Nr. 526/93, M dhe B.Hill k. Spanjës.

      [4] Jurisprudenca relavante e GJEDNJ do të diskutohet më poshtë në rubrikën “Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut”.

      [5]Shih p.sh. Prokurori k. Stanišic dhe Simatovic, IT-03-69AR73.2, Vendimi në Apelin e Mbrojtjes për të Ardhmen e Çështjes, 16 May 2008.

  • Raporte, opinione, rekomandime dhe deklarata 

    1. Siç u përmend më sipër,[1] në Qershor 2014, Komiteti i Venecias u shpreh me Opinionin nr. 754/2014 mbi kërkesën e ministrit të Drejtësisë për disa ndryshime në Kodet e Procedurës Civile dhe Penale. Këto ndryshime, ndër të tjera, synonin sanksionimin e mbrojtësve, të cilët, në mënyrë të pajustifikuar dhe me qëllim zvarritjen e procesit, mungonin në shqyrtimin gjyqësor.[2] Në përgjithësi, Komisioni i Venecias u shpreh pozitivisht mbi këtë kërkesë. Megjithatë, Komisioni vendosi disa kushte sa i përket përputhshmërisë së kësaj nisme me standardet e procesit të rregullt ligjor si dhe shmangies së vendimeve arbitrare.

     

    1. Komisioni kërkon që sanksionimi i mbrojtësit të mos jetë një procedurë automatike dhe që rrethanat e çdo çështjeje individuale të merren ne konsideratë.[3] Komisioni e gjeti me vend formulimin e dërguar nga ministri i Drejtësisë, ku sanksionimi i mbrojtësit ishte i mundur vetëm mbasi ai/ajo të dëgjohej nga gjykata dhe sipas të cilit gjoba e vendosur duhet të ishte në proporcion me dëmin e shkaktuar (pra, zvarritjen e procesit).[4] Në versionin përfundimtar të pikës 5, të nenit 350, të K.Pr.Penale këto elementë mungojnë.

     

    Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut 

    1. KEDNJ nuk e parashikon shprehimisht të drejtën e të pandehurit për të qenë prezent në shqyrtimin gjyqësor. Megjithatë, GJEDNJ, në jurisprudencën e saj, ka bërë të qartë se detyrimi i shtetit për të garantuar të drejtën e të pandehurit për të qenë i pranishëm në shqyrtimin gjyqësor përbën një nga kërkesat thelbësore të nenit 6 të KEDNJ (Sejdovic).[5] Për më tepër, GJEDNJ ka theksuar se, paraqitja e të pandehurit është e një rëndësie të veçantë. Në njërën anë, paraqitja e tij garanton të drejtën për t’u dëgjuar. Në anën tjetër, me praninë e tij i pandehuri bën të mundur verifikimin e vërtetësisë së deklaratave të tij dhe krahasimin e tyre me ato të viktimës dhe dëshmitarëve. Ligjvënësi duhet të dekurajojë mungesa të pajustifikuara (Poitrimol).[6] Në këtë këndvështrim, parashikimet e nenit 350 të K.Pr.Penale janë në përputhje me standardet e jurisprudencës së GJEDNJ-së. Neni 350 garanton praninë e të pandehurit në shqyrtimin gjyqësor si dhe dekurajon mungesat e pajustifikuara të tij, apo të mbrojtësit të tij. Siç pamë më sipër, gjykata ka detyrim ligjor të shtyjë ose të pezullojë shqyrtimin gjyqësor vetëm në rastet kur mungesa e të pandehurit ose e mbrojtësit është e justifikuar.[7]

     

    1. Pika 3, e nenit 350 të K.Pr.Penale parashikon mundësinë e zhvillimit të shqyrtimit gjyqësor pa praninë e mbrojtësit, kur kjo kërkohet nga i pandehuri dhe kur prania e mbrojtësit nuk është e detyrueshme. Në këtë kuadër, standardet e GJEDNJ-së në lidhje me heqjen dorë nga një e drejtë në përgjithësi dhe, në veçanti, heqjen dorë nga e drejta për të patur një mbrojtës, janë relevante. Neni 6 i KEDNJ nuk e pengon një të pandehur të heqë dorë, me vullnetin e tij të lirë dhe në menyrë të drejtëpërdrejtë ose të tërthortë, nga një e drejtë që është pjesë përbërëse e procesit të rregullt ligjor (Kwiatkowska).[8] Megjithatë, heqja dorë nga një e drejtë është efektive vetëm kur bëhet pa ekuivok dhe shoqërohet me garanci të përshtatshme për rëndësinë e së drejtës nga e cila hiqet dorë (Kolu; Sejdovic; Colloza).[9] Heqja dorë nga një e drejtë presupozon një akt inteligjent ku i pandehuri kupton jo vetëm të drejtën nga e cila ka hequr dorë, por edhe pasojat që mund të vijnë nga heqja dorë (Tunç).[10] E drejta për të patur një mbrojtës ligjor është një e drejtë thelbësore në kontekstin e procesit të rregullt ligjor. Mosrespektimi i kësaj të drejte e bën shumë të vështirë ose të pamundur respektimin e të drejtave të tjera përbërëse të procesit të rregullt ligjor. Prandaj, heqja dorë nga kjo e drejtë është një nga shembujt parësorë ku duhet të respektohet standardi i aktit inteligjent dhe kuptimit të pasojave. Informimi i të pandehurit rreth të drejtave të tij është një garanci bazike në këtë aspekt, por jo detyrimisht e mjaftueshme. Mund të ndodhë që edhe pas informimit të të pandehurit rreth të drejtave të tij, madje dhe pas paraqitjes së një letre të drejtash, ku ai/ajo firmos marrjen e kësaj letre, të mos jetë e mjaftueshme si garanci. GJEDNJ duket se kërkon një rol aktiv nga autoritetet proceduese në shpjegimin e të drejtës për mbrojtje dhe pasojave që mund të vijnë nga heqja dorë prej saj. Shkalla e rolit aktiv të autoriteteve varet nga rrethanat e çështjes, si aftësia intelektuale e të pandehurit, vepra penale për të cilën ai/ajo akuzohet, mosha etj (Pishchalnikov; Plonka).[11]

     

    1. Pika 5, e nenit 350 të K.Pr.Penale mundëson mbrojtësin të ankimojë gjobën e vënë nga gjykata për mosparaqitje të pajustifikuar ose ikje pa leje nga seanca. Ky ankim shqyrtohet në dhomë këshillimi nga e njëjta gjykatë. Kjo dispozitë ngre pikëpyetje në lidhje me përputhshmërinë e saj me standardet e GJEDNJ-së në lidhje me testin objektiv të paanshmërisë së gjykatës. Jurisprudenca e GJEDNJ-së në këtë pikë sugjeron se testi objektiv i paanshmërisë nuk mund të kalohet nëse të njëjtët gjyqtarë shqyrtojnë ankimet ndaj vendimeve që ata vetë kanë marrë (Kyprianou; De Haan).[12] Gjithsesi, pika 5, e nenit 350 të K.Pr.Penale mund ta kalojë testin objektiv, nëse interpretohet që me të njëjtën gjykatë nuk nënkuptohet i njëjti trup gjykues që ka sankionuar mbrojtësin.

     

    [1]Shih rubrikën “Konteksti historik”.

    [2]Shih Opinionin nr. 754/2014 të Komisionit të Venecias.

    [3]Ibid.,para. 16.

    [4]Ibid.,para. 17-18.

    [5]Sejdovic k. Italisë, 24.03.2005, Nr. i aplikimit 9808/02, para. 84.

    [6]Poitrimol k. Francës, 23.11.1993, Nr. i aplikimit 14032/88, para. 35.

    [7]Shih rubrikën “Komente për çështje të ndryshme të dispozitës”.

    [8]Kwiatkowska k. Italisë, 30.11.2000, Nr. i aplikimit52868/99.

    [9]Kolu k. Turqisë, 02.08.2005, Nr. i aplikimit 35811/97, para. 53; Sejdovic k. Italisë, 24.03.2005, Nr. i aplikimit 9808/02, para. 86; Colozza k. Italisë, 12.02.1985, Nr. i aplikimit 9024/80, para. 28.

    [10]Talat Tunç k. Turqisë, 27.03.2007, Nr. i aplikimit 32432/96, para. 59.

    [11]Pishchalnikov k. Rusisë, 24.09.2009, Nr. i aplikimit 7025/04, para. 78-80; Plonka k. Polonisë, 31.03.2009, Nr. i aplikimit 20310/02, para. 36-42.

    [12]Kyprianou k. Qipros, 15.12.2005, Nr. i aplikimit 73797/01, para. 126-128; De Haan k. Hollandës, 26.08.1997, Nr. i aplikimit 22839/93 para. 47-55.

  • Asnjë koment

  • K.Pr.Penale:

    Neni 34/a

    Neni 49

    Neni 139

    Neni 140

    Neni 351

    Neni 352

    Neni 353

  • Asnjë koment

  • Vendime të Gjykatës së Lartë të Republikës së Shqipërisë 

    Vendim i Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë nr.191, datë 21.3.2002, Dajlan Maliqi.

     

    Vendime të Gjykatës Evropiane të të Drejtave të Njeriut 

    Colozza k. Italisë, 12.02.1985, Nr. i aplikimit 9024/80;

    Poitrimol k. Francës, 23.11.1993, Nr. i aplikimit 14032/88;

    De Haan k. Hollandës,26.08.1997, Nr. i aplikimit 22839/93;

    Kwiatkowska k. Italisë, 30.11.2000, Nr. i aplikimit52868/99;

    Kolu k. Turqisë, 02.08.2005, Nr. i aplikimit 35811/97;

    Sejdovic k. Italisë, 24.03.2005, Nr. i aplikimit 9808/02;

    Sejdovic k. Italisë, 24.03.2005, Nr. i aplikimit 9808/02;

    Kyprianou k. Qipros, 15.12.2005, Nr. i aplikimit 73797/01;

    Talat Tunç k. Turqisë, 27.03.2007, Nr. i aplikimit 32432/96;

    Plonka k. Polonisë, 31.03.2009, Nr. i aplikimit 20310/02;

    Pishchalnikov k. Rusisë, 24.09.2009, Nr. i aplikimit 7025/04.

     

    Vendime të Tribunalit Ndërkombëtar për ish-Jugosllavinë 

    Prokurori k. Stanišic dhe Simatovic, IT-03-69AR73.2, Vendimi në Apelin e Mbrojtjes për të Ardhmen e Çështjes, 16 May 2008

     

    Vendime të Komitetit për të Drejtat e Njeriut të Organizatës së Kombeve të Bashkuara 

    Komunikimi Nr. 16/79,  Mbenge k. Zairesë;

    Komunikimi Nr. 526/93, M dhe B.Hill k. Spanjës;

    Komunikimi Nr. 699/96, Maleki k. Italisë.

  • Asnjë koment
  • Asnjë koment
Idlir Peçi
Idlir Peçi, Koraljka Bumči