KOMENTARI ELEKTRONIK
KODI I PROCEDURËS PENALE I REPUBLIKËS SË SHQIPËRISË   |   7905

Neni 296: Të dhëna mbi personin ndaj të cilit zhvillohen hetimet

Miratuar me ligjin 7905, me datë 30/03/2017
Neni Para Neni Pas

1Oficerët e policisë gjyqësore marrin të dhëna nga personi ndaj të cilit zhvillohen hetimet në praninë e detyrueshme të mbrojtësit të tij, me përjashtim të rasteve të personit të arrestuar në flagrancë ose të ndaluar, të cilët merren në pyetje sipas rregullave të nenit 256. Kur mbrojtësi nuk është gjetur ose nuk është paraqitur, policia gjyqësore kërkon nga prokurori që të caktojë një mbrojtës tjetër. Në çdo rast përpara se të procedohet me marrjen në pyetje atij i jepet letra e të drejtave. Zbatohen rregullat e neneve 34/a dhe 38 të këtij Kodi.

2Në vendin e ngjarjes ose menjëherë pas konstatimit të faktit, oficerët e policisë gjyqësore, edhe pa praninë e mbrojtësit, mund të marrin nga personi ndaj të cilit zhvillohen hetimet, qoftë edhe i arrestuar në flagrance ose i ndaluar, të dhënat e nevojshme për vazhdimin e hetimeve. Të dhënat e marra nuk dokumentohen dhe ndalohet përdorimi i tyre si provë.

3Kur personi ndaj të cilit zhvillohen hetime paraqitet vetë dhe kërkon të japë deklarime, policia gjyqësore procedon me marrjen tyre. Nuk lejohet përdorimi i tyre në gjykim, me përjashtim të rastit kur kundërshtohet përmbajtja e deklarimit të bërë para gjykatës.

Përmbajtja

      1. Norma synon të garantojë të drejtat e personit ndaj të cilit zhvillohen hetime, kur ai merret në pyetje nga policia gjyqësore me nismën e saj dhe prokurori ende nuk ka ndërhyrë për të marrë përsipër kontrollin dhe drejtimin e hetimeve[1]. Ajo synon të mbrojë posaçërisht të drejtat e personave in vinculis (të arrestuar në flagrancë ose të ndaluar) dhe të garantojë të drejtën e mbrojtjes që në fazat e para të procedimit penal.

       

      1. Ndryshimet e dispozitës synojnë, gjithashtu, përafrimin e ligjit tonë procedural me standartet ndërkombëtare dhe të GJEDNJ-së, në planin e drejtpeshimit të nevojshëm mes nevojës për efektivitet të hetimeve dhe kërkesave për sigurimin e lirive dhe të drejtave themelore, para së gjithash, ndalimit të marrjes së pohimeve nën shtrëngim dhe mbrojtjes nga vetëakuzimi.

       

      [1] Mbani parasysh se kjo dispozitë është pjesë e Kreut IV të KPP që rregullon veprimtarinë me inisiativë të policisë gjyqësore.

      1. Objekti i normës së parashikuar nga neni 296 i KPP, është rregullimi i raportit procedural mes policisë gjyqësore, personit nën hetim dhe mbrojtësit të tij në tri situata tipike, që parashikohen nga paragrafët përkatës të normës, kur prokurori ende nuk ka marrë përsipër kontrollin dhe drejtimin e hetimeve.
      1. Për të përmbushur funksionet e tyre hetimore, oficerët e policisë gjyqësore, me nismën e tyre, kanë të drejtë të marrin në pyetje personin ndaj të cilit zhvillohen hetime, por ky akt duhet të kryhet detyrimisht në praninë e mbrojtësit dhe vetëm kur personi nuk ndodhet në kushtet e kufizimit të lirisë (i arrestuar në flagrancë ose i ndaluar si i dyshuar). Kur mbrojtësi i zgjedhur nga personi nën hetim nuk është gjetur ose nuk është paraqitur, ndonëse është njoftuar rregullisht, policia gjyqësore i kërkon prokurorit të caktojë një mbrojtës kryesisht dhe procedon me marrjen në pyetje në praninë e detyrueshme të këtij të fundit. Për arsye praktike, mbrojtësi i caktuar kryesisht (sipas listës së miratuar nga dhoma e avokatëve) mund të njoftohet edhe nga policia gjyqësore, por ligji kërkon që prokurori të marrë dijeni paraprakisht për aktin dhe të njihet me identitetin e mbrojtësit të thirrur. Vënia në dijeni e prokurorit siguron mundësinë që ai të marrë përsipër kontrollin dhe drejtimin e hetimeve[1] dhe, nëse e çmon të nevojshme, të procedojë personalisht me marrjen në pyetje.[2]

       

      1. Për të garantuar të drejtat procedurale të personit nën hetim, në çdo rast, përpara marrjes në pyetje, atij i jepet letra e të drejtave.[3]Gjatë aktit të marrjes në pyetje, të drejtat e tij duhet të respektohen njëlloj siç zbatohen gjatë marrjes në pyetje të të pandehurit.[4] Akti që dokumenton marrjen e të dhënave është procesverbali për pyetjen e personit ndaj të cilit zhvillohen hetime.[5]

       

      1. Policisë gjyqësore nuk i lejohet kryerja e këtij veprimi, sepse kemi të bëjmë me një akt të padelegueshëm. Subjekti i parapëlqyer nga ligjvnësi për të marrë në pyetje personin ndaj të cilit zhvillohen hetime, kur ai ndodhet i arrestuar në flagrancë[6] ose i ndaluar si i dyshuar për një krim,[7] është prokurori. Prokurori procedon personalisht me marrjen në pyetje, sipas nenit 256, duke garantuar të gjitha të drejtat e personit të arrestuar ose të ndaluar. Arsyeja e normës është sigurimi i garancive për personin e hetuar dhe mbrojtja e tij nga abuzimi me procesin; ligjvënësi parapëlqen që në kushtet e kufizimit të lirisë ai duhet të merret në pyetje nga një organ më garantues në pikëpamje të të drejtave, sikundër është prokurori.

       

      1. Marrja e të dhënave nga personi ndaj të cilit zhvillohen hetime, nga policia gjyqësore pa praninë e mbrojtësit ose kur personi gjendet në kushtet e kufizimit të lirisë, goditet nga sanksioni i papërdorshmërisë.[8] Pra, prova që buron prej këtij akti nuk mund të përdoret vetëm për të provuar fakte në proces, por as edhe për të mbështetur kërkesat e prokurorit në fazën e hetimeve paraprake (kërkesë për caktimin e masës së sigurimit, kontrollin e vendeve ose personit, përgjimin e telekomunikimeve, etj.). Gjatë marrjes në pyetje, si nga policia gjyqësore ashtu edhe nga prokurori, personi ndaj të cilit zhvillohen hetime gëzon të drejtën e heshtjes, si dhe të drejtën për t’u mbrojtur nga vetëakuzimi.[9]

       

      1. Rregulli që normon paragrafi 2 i nenit 296 niset nga arsyeja e nevojës për të siguruar burimet e nevojshme të provës për vazhdimin e mëtejshëm të hetimeve. Pra, nevoja për garantimin e hetimeve, në këtë rast, mbizotëron ndaj nevojës për mbrojtjen e të drejtave të personit ndaj të cilit zhvillohen hetime, por vetëm në rastet e posaçme të krimeve me vendngjarje ose menjëherë pas konstatimit të faktit penal. Në rastet të kësaj natyre, ligjvënësi dëshiron ta zgjerojë sferën e veprimtarisë së policisë gjyqësore me nismën e saj, edhe pse prokurori ende mund të mos ketë marrë dijeni për faktin. Ajo ka të drejtë të marrë prej personit ndaj të cilit zhvillohen hetime, edhe në kushtet e kufizimit të lirisë, të dhëna të domosdoshme, por vetëm në funksion të qëllimit për të siguruar vazhdimësinë e hetimeve të filluara.[10] Të dhënat e kërkuara janë të natyrës operative, me pyetje-përgjigje të atëçastme, të cilat synojnë të sigurojnë të dhëna për pistat e mundshme të hetimeve dhe sigurimin e burimit të nevojshëm të provave (identifikimi i një deklaruesi të mundshëm, përcaktimi i drejtimit të largimit të bashkëautorit të dyshuar, synimi për të gjetur dhe fiksuar provat materiale të krimit, etj.[11]). Duke qenë se në raste të tilla të drejtat e personit të hetuar kufizohen, ligjvënësi nuk lejon mbajtjen e asnjë lloj akti të shkruar (të dhënat e marra nuk mund të dokumentohen) dhe vendos sanksionin e papërdorshmërisë së të dhënave të marra për të provuar fakte në ngarkim të personit të hetuar. Nuk lejohet, gjithashtu, dëshmia indirekte e oficerit të policisë gjyqësore mbi përmbajtjen e të dhënave që ka mundur të marrë nga personi nën hetim, në vendngjarje ose menjëherë pas konstatimit të faktit.[12]

       

      1. Akti që normon paragrafi 3 i nenit 296 synon të zgjidhë situatën kur personi ndaj të cilit zhvillohen hetime merr dijeni për këtë fakt (nga mjetet e informimit publik, nga një akt i policisë gjyqësore, por edhe nga një pakujdesi e mundshme gjatë hetimeve, (një vëzhgim i pakujdeshëm i kryer nga policia gjyqësore). Me marrjen dijeni ai ka të drejtë të paraqitet me kërkesën e tij në një zyrë të policisë gjyqësore dhe të deklarojë gjithçka që e çmon të nevojshme për mbrojtjen e tij. Është e rëndësishme të theksohen dy momente: së pari, policia gjyqësore nuk mund të refuzojë marrjen e deklarimeve të ofruara nga personi nën hetim dhe, së dyti, ajo nuk ka të drejtë që ta provokojë atë me pyetje. Detyra e policisë gjyqësore është të dokumentojë me korrektësi deklarimet spontane të dhëna prej tij. Pyetje mund të bëhen, por vetëm me qëllimin për të sqaruar ndonjë paqartësi të deklarimeve. Gjatë kryerjes së aktit prania e mbrojtësit nuk është e detyrueshme. Ajo varet nga vullneti i personit nën hetim. Por, nëse i hetuari paraqitet së bashku me mbrojtësin, policia gjyqësore është e detyruar të procedojë në praninë e tij.[13]

       

      1. Deklarimet e marra sipas paragrafit 3 të nenit 296 janë plotësisht të përdorshme për të mbështetur kërkesat e prokurorit në hetimet paraprake dhe në përfundim të tyre.[14] Përdorshmëria e tyre gjatë shqyrtimit gjyqësor të çështjes është e kufizuar: ato mund të përdoren vetëm për të kundërshtuar përmbajtjen e deklarimeve të dhëna nga i pandehuri para gjykatës në seancë gjyqësore debatuese.[15] Deklarimet e marra sipas nenit 296 paragrafi 3 nuk hyjnë në rrethin e akteve që lejohet të lexohen.[16] Akti që dokumenton marrjen e të dhënave është procesverbali për marrjen e deklarimeve nga personi ndaj të cilit zhvillohen hetime.[17] Akti i marrjes së deklarimeve spontane nga personi ndaj të cilit zhvillohen hetime mund të kryhet edhe nga prokurori.[18]

       

      1. Në fund, tërheqim vëmendjen në faktin se, në përmbajtje të paragrafëve 1 dhe 2 të nenit 296 ligjvënësi përdor termin “oficerët e policisë gjyqësore”, kurse në paragrafin 3 termin “policia gjyqësore”. Kjo do të thotë se akti i parashikuar nga paragrafi 3 i këtij neni lejohet të kryhet edhe nga agjentët e policisë gjyqësore. Aktet më delikate të parashikuara nga paragrafët 1 dhe 2 lejohet të kryhen vetëm nga oficerët e policisë gjyqësore.

       

      [1] Neni 24 KPP

      [2] Neni 308 KPP

      [3] Neni 34/a, paragrafi 2 KPP

      [4] Nenet 34/a dhe 38 KPP

      [5] Neni 303 para 2, shkronja “b” KPP

      [6] Neni 251 KPP

      [7] Neni 253 KPP

      [8] Neni 151 para. 3 KPP

      [9] Shih nenin 14, paragrafi 3, shkronja “g” të Paktit Ndërkombëtar për të Drejtat Civile dhe Politike (adoptuar dhe hapur për nënshkrim, ratifikim dhe aderim nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara me rezolutën 2200 A (XXI), datë 16.12.1966. Hyri në fuqi më 23.3.1976. Republika e Shqipërisë ka aderuar me ligjin nr. 7510, datë 8.8.1991). Shih gjithashtu, vendimet e GJEDNJ-së John Murray k. Mbretërisë së Bashkuar, § 45 dhe Funke k. Francës, § 44. Shih gjithashtu Nenin 34/a paragrafi 1 pika c KPP dhe nenin 37 KPP

      [10] Shihni, për ilustrim, një interpretim të Gjykatës së Kasacionit të Italisë: “Në temën e veprimtarisë së policisë gjyqësore, neni 350, paragrafi i pestë [neni 296, paragrafi 2 i Kodit tonë – shënimi ynë], lejon që në vendin e ngjarjes ose menjëherë pas konstatimit të faktit të merren nga personi ndaj të cilit zhvillohen hetime, edhe kur është i arrestuar ose i ndaluar dhe pa praninë e mbrojtësit, të dhëna dhe indikacione të dobishme për vazhdimin e mëtejshëm të hetimeve. Këto deklarime nuk mund të përdoren (neni 350, paragrafi i gjashtë), as të përbëjnë objekt dëshmie (neni 62 i KPP); policia gjyqësore, gjithsesi, ka të drejtë dhe detyrë që të kryejë hetime nisur nga gjithçka ka mundur të mësojë, ndaj janë të vlefshme dhe të përdorshme në proces rezultatet e veprimtarisë hetimore të kryer mbi bazën e tyre. Për rrjedhojë duhet të konsiderohet plotësisht e ligjshme dhe e përdorshme… dëshmia e oficerit të policisë gjyqësore që ka referuar mbi rezultatet e hetimeve të kryera, mbi bazën e të dhënave të sigurura nga personi nën hetim menjëherë pas konstatimit të faktit (në zbatim të këtij parimi gjykata i ka konsideruar të ligjshme hetimet e kryera nga policia gjyqësore në bazë të pohimit të të hetuarit, mbi bazën e të cilit u bë e mundur të sekuestrohej prova materiale e krimit).” (Gjykata e Kasacionit e Italisë, Seksioni II Penal, vendim nr.11722, datë 14.3.2008; shih gjithashtu vendimet e Seksionit IV Penal, nr.41040, datë 3.11.2008 dhe të Seksionit II Penal, nr.11811, datë 17.12.1997).

      [11] Shih nenin 294 para. 1, shkronjat “a” dhe “b” KPP

      [12] Neni 36 KPP

      [13] G. Spangher (diretto da), Atti processuali penali. Patologie, rimedi, sanzioni, Wolters Kluwer, 2013, faqe 1925 – 1926. Shih edhe vendimin e mëposhtëm të Gjykatës së Kasacionit të Italisë: “Deklarimet spontane, edhe kur merren në mungesë të mbrojtësit dhe pa u paralajmëruar personi se ligji nuk e detyron që të japë deklarime, janë plotësisht të përdorshme në fazën e procedimit, kur del qartë se i hetuari ka vendosur t’i japë ato me vullnet të lirë, pa asnjë lloj shtrëngimi apo trysnie nga jashtë.” (Gjykata e Kasacionit e Italisë, Seksioni II Penal, vendim nr.26246, datë 29.5.2017). Në lidhje me hulumtimin e natyrës spontane të deklarimit, mund të lexoni: “Deklarimet e dhëna nga i hetuari nuk mund të konsiderohen “spontane” vetëm sepse i ka cilësuar si të tilla policia gjyqësore që i ka marrë; përkundrazi, është e domosdoshme që gjykata të verifikojë kryesisht, mbi bazën e të gjitha elementeve në dispozicion të saj, natyrën e vërtetë të tyre në aspektin e lirisë dhe vullnetit të personit, duke e mbështetur këtë vlerësim në një arsyetim të pajtueshëm me rregullat dhe të përshtatshëm.” (Gjykata e Kasacionit e Italisë, Seksioni III Penal, vendim nr.2627, datë 21.1.2014).

      [14] Ibidem.

      [15] Neni 370 KPP

      [16] Shih nenet 369 para. 2, 370 para. 2 dhe 370 para. 3 KPP

      [17] Neni 303 para. 2, shkronja “b” KPP

      [18] Neni 307 KPP

      1. Shtesat dhe saktësimet në tekstin e kësaj dispozite u diktuan nga keqinterpretimi dhe zbatimi gabuar i normës në praktikën hetimore dhe gjyqësore. Sipas nenit 49 paragrafi 1 të KPP, kur nuk ishin rastet e mbrojtjes së detyrueshme, Kodi i siguronte të pandehurit mbrojtje teknike vetëm “në qoftë se e kërkon(te) atë”. Ky rregull u hapi rrugën praktikave të marrjes në pyetje të personit të arrestuar në flagrancë ose të ndaluar nga policia gjyqësore, jashtë garancive të sigurimit të mbrojtjes së detyrueshme që kërkonte dispozita dhe pa njoftuar prokurorin. Në praktikën gjyqësore u shënuan raste të shumta kur të pandehurit gjatë procesit deklaronin se pohimet u ishin marrë nën presion dhe ata nuk kishin patur mundësi të lexonin procesverbalin e pyetjes, përpara se ta nënshkruanin atë.

       

      1. Kjo mënyrë procedimi, që duket se u mbështet edhe nga një vendim i Gjykatës Kushtetuese,[1] i hapi rrugën praktikës së zakonshme të pyetjes së personit nën hetim, pa praninë e mbrojtësit, edhe në rastet më delikate kur ai ndodhej në kushtet e kufizimit të lirisë. Nevojës për interpretimin e drejtë të nenit 296 i kushtoi vëmendje edhe një vendim i Kolegjeve të Bashkuara të Gjykatës së Lartë,[2] por Kolegjet nuk e gjykuan të nevojshme që këtij vendimi t’i jepnin fuqi unifikuese, me arsyetimin se norma ishte e qartë dhe nuk kishte arsye që të mos kuptohej dhe të mos zbatohej drejt në praktikën gjyqësore.

       

      1. Nga ana tjetër, norma e parashikuar nga neni 256 i KPP mbeti thuajse në letër, duke qenë se personi nën hetim, edhe në kushtet e kufizimit të lirisë, merrej në pyetje nga policia gjyqësore. Ishin të rralla rastet kur prokurori procedonte me pyetjen e të arrestuarit në flagrancë ose të dyshuarit për kryerjen e një krimi, duke shkaktuar anomali të palejueshme në procesin e hetimit dhe në drejtim të garantimit të të drejtave të personit nën hetim.

       

      1. Për shkaqet e mësipërme, lindi nevoja që norma të ndryshohet, duke bërë disa shtesa dhe saktësime të nevojshme, të cilat ndihmojnë në kuptimin e drejtë të saj dhe në forcimin e garancive të mbrojtjes së personit gjatë veprimtarisë me inisiativë të policisë gjyqësore.

       

      [1] Vendim i Gjykatës Kushtetuese Nr.42, datë 18.12.2007, kërkues Çupi. [http://www.gjk.gov.al/include_php/previewdoc.php?id_kerkesa_vendimi=589&nr_vendim=1 ].

      [2] Shih vendimin Nr.3, datë 19.5.2009, faqe 7, §§ 2 - 3, cituar tek Rubrika VI-2 në vijm të komentit.

    • Asnjë koment

  • Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut 

    1. E drejta e personit të dyshuar për të heshtur dhe për t’u mbrojtur nga vetëakuzimi, edhe pse nuk parashikohet shprehimisht në tekstin e KEDNJ-së, mbrohet nga neni 6 i saj dhe nga jurisprudenca e Gjykatës së Strasburgut është trajtuar si element i procesit të rregullt ligjor (shih Funke k. Francës, §44, O’Halloran dhe Frencis k. Mbretërisë së Bashkuar, §45, Saunders k. Mbretërisë së Bashkuar, § 60). Kjo e drejtë gjen zbatim që në kontaktin e parë të të dyshuarit me policinë (John Murray k. Mbretërisë së Bashkuar, § 45). Ndër garancitë që siguron neni 6 paragrafi 1 është e drejta e mbrojtjes me avokat, e cila duhet t’i sigurohet të dyshuarit që në fazat e para të marrjes në pyetje nga policia (shih Salduz k. Turqisë, §54-55, A.T. k. Luksemburgut, §73).

     

    Raporte, opinione, rekomandime dhe deklarata 

    1. Direktiva 2013/48/UE e Parlamentit Evropian dhe e Këshillit të Bashkimit Evropian, datë 22.10.2013, për të drejtën e mbrojtjes me avokat në çështjet penale dhe në procedurat e ekzekutimit të urdhërit evropian të arrestit… - http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=celex%3A32013L0048 (vizita e fundit, 6.12.2017). Sipas direktivës, e drejta e mbrojtjes duhet të garantohet nga çasti që i paraprin marrjes në pyetje nga policia ose nga çdo autoritet tjetër me fuqi shtrënguese, ose nga çasti kur autoritetet kryejnë akte hetimore me vlerë provuese në të cilat i hetuari mund dhe duhet të marrë pjesë. Gjithashtu, e drejta e mbrojtjes duhet të sigurohet pa vonesë në rastet e kufizimit të lirisë, përpara se subjekti të paraqitet para një gjyqtari[1]. Formulimi i ri i nenit 296 të KPP duket se është në përputhje me orientimet e direktivës në fjalë.

     

    1. Direktiva 2012/13/UE e Parlamentit Evropian dhe e Këshillit të Bashkimit Evropian, datë 22.5.2012, për të drejtën e informimit të të hetuarit në procesin penal - http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=celex:32012L0013 (vizita e fundit, 25.7.2017). Direktiva e sheh të drejtën e informimit në tri plane: informimi për të drejtat procedurale, infomimi mbi akuzën dhe e drejta për t’u njohur me aktet e hetimeve. Në fakt, në kontaktin e parë me policinë gjyqësore, personi nën hetim ka të drejtë të informohet për të gjitha garancitë procedurale, ndaj ligji ynë duket se kënaq kërkesat e direktivës në këtë plan.

     

    [1] Costoris E.R. (a cura di), Manuale di procedura penale europea, Terza edizione, Giuffrè editore, 2017, faqe 142-143.

  • Asnjë koment

  • Kushtetuta: nenet 28.1, 31/ç.

    Kodi i Procedurës Penale: nenet 6, 24, 31, 32, 34/a, 36, 38, 49.1, shkronja ë), 151.3, 251, 253, 256, 294, 303.2, shkronja b), 307, 308, 370.

  • Asnjë koment

  • Vendime të Gjykatës së Lartë 

    Vendim Nr.3, datë 19.5.2009 (KBGJL), Nglluci, Shenaj;

    Nr.00-2012-1015 i Vendimit (174), datë 21.6.2012 (KPGJL), Ramaj. 

    Vendime të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut 

    A.T. kundër Luxemburgut, Aplikimi no 30460/13, vendim i datës 14 shtator 2015; http://hudoc.echr.coe.int/fre?i=001-153482 (vizita e fundit 10.12.2017);

    John Murray kundër Mbretërisë së Bashkuar, Aplikimi no18731/91, Dhoma e Madhe, vendim i datës 8 shkurt 1996; http://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-57980 (vizita e fundit 6.8.2017);

    Funke kundër Francës, Aplikimi no10588/83, vendim i datës 25 shkurt 1993; http://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-62366 (vizita e fundit 6.8.2017);

    O’Halloran dhe Frencis kundër Mbretërisë së Bashkuar, Aplikimet no.15809/02 dhe 25624/02, Dhoma e Madhe, vendim i datës 29 qershor 2007; http://hudoc.echr.coe.int/fre?i=001-81358 (vizita e fundit 6.12.2017);

    Salduz kundër Turqisë, Aplikimi no36391/02, Dhoma e Madhe, vendim i datës 27 nëntor 2008; http://hudoc.echr.coe.int/fre?i=001-89894 (vizita e fundit 6.12.2017).

    Saunders kundër Mbretërisë së Bashkuar, Aplikimi no.19187/91, vendim i datës 17 dhjetor 1996; http://hudoc.echr.coe.int/fre?i=001-62568 (vizita e fundit 6.12.2017). 

    Vendime të Gjykatës së Kasacionit (Itali) 

    Seksioni II Penal, vendim nr.11722, datë 14.3.2008;

    Seksioni IV Penal, vendim nr.41040, datë 3.11.2008;

    Seksioni II Penal, vendim nr.11811, datë 17.12.1997;

    Seksioni II Penal, vendim nr.26246, datë 29.5.2017.

  • Giorgio Spangher (diretto da), Atti processuali penali. Patologie, rimedi, sanzioni, Wolters Kluwer, 2013.

    Giorgio Spangher, La pratica del processo penale, E-pub, Vol. II, CEDAM 2012, faqe 48-51.

    Giovanni Conso, Antonio Grevi, Compendio di procedura penale, Terza edizione, Cedam 2006, faqe 491-494.

    Paolo Tonini, Manuale di procedura penale, 11a edizione, Giuffrè Editore, Milano 2010, faqe 478-479.

    P. Di Stefano, G. Gatti, F. Izzo, R. Marino (a cura di), Codice di procedura penale annotato con la giurisprudenza, XXIII Edizione, Simone, ottobre 2015.

    Roberto E. Costoris (a cura di), Manuale di procedura penale europea, Terza edizione, Giuffrè editore, 2017.

    http://www.altalex.com/documents/news/2017/05/29/dichiarazioni-spontanee-indagato-senza-garanzie-difensive (vizita e fundit, 24.7.2017).

  • Asnjë koment
Henrik Ligori
Koraljka Bumči, Idlir Peçi